فرمانیان کاشانی, مهدی, معینی فر, محمد. (1393). تحلیل مبنای سمانتیکی ابن‌تیمیه در مفهوم سلف با توجه به صفات خبریه. , 11(3), 511-532. doi: 10.22059/jpht.2014.52846
مهدی فرمانیان کاشانی; محمد معینی فر. "تحلیل مبنای سمانتیکی ابن‌تیمیه در مفهوم سلف با توجه به صفات خبریه". , 11, 3, 1393, 511-532. doi: 10.22059/jpht.2014.52846
فرمانیان کاشانی, مهدی, معینی فر, محمد. (1393). 'تحلیل مبنای سمانتیکی ابن‌تیمیه در مفهوم سلف با توجه به صفات خبریه', , 11(3), pp. 511-532. doi: 10.22059/jpht.2014.52846
فرمانیان کاشانی, مهدی, معینی فر, محمد. تحلیل مبنای سمانتیکی ابن‌تیمیه در مفهوم سلف با توجه به صفات خبریه. , 1393; 11(3): 511-532. doi: 10.22059/jpht.2014.52846
تحلیل مبنای سمانتیکی ابن‌تیمیه در مفهوم سلف با توجه به صفات خبریه
ابن‌تیمیه برای بیان مطالب جدید و فتواهای بحث‌برانگیز خود، مجبور بود مفهوم برخی از الفاظ را تغییر دهد و معانی آنها را چنان تعریف کند که از دل این مفاهیم، فتواهای دلخواهش را بر اساس اجتهاد خویش صادر کند. مهم‌ترین لفظی که مفهوم آن توسط ابن‌تیمیه تغییر یافت، عبارت است از: تضییق مفهوم سلف، که طبق مبنای او، سلف فقط شامل افرادی است که نزدیک به قرن پیامبر بودند. طبق این نظریه، فقها، علما و دانشمندان خلف پس از سلف، از دایرۀ فهم متون دینی و کتاب مقدس، خارج می‌شوند و باید طبق فهم سلف، فهم خویش را تصحیح کنند؛ چرا که سلف دارای فهم برترند. در این پژوهش با استناداتی که در ادامه ارائه خواهد شد، اساس مبنایی ابن‌تیمیه در مفهوم مذکور را به سنجۀ تحلیل می‌کشانیم و نشان می‌دهیم که فهم علمای اسلام از این لفظ در طول تاریخ اسلام، دقیق‌تر از فهم ابن‌تیمیه بوده و برداشتی که او از این لفظ داشته، ناصواب و بلکه تصرف نادرستی در معناست.
Analysis of the semantic basis of Ibn Teymiyye in the concept of Salaf, regarding narrative attributes
نویسندگان [English]
Mehdi Farmanian Kashani1؛ Mohammad Moeinifar2
1Assistant Professor, University of Religions and Denominations, Qom.
2PH.D Candidate ; Graduated from Howze Elmiye
چکیده [English]
Abstract Ibn Teymiyye, to declare his new subjects and controversial judicial decrees (Fatwas), had to change the concept of some terms and define them in a way that using those concepts he could issue his desirable judicial decrees based on his Ijtihad. The most important term whose meaning was changed by Ibn Teymiyye is: Salaf (all the earl Muslims). According to him the term Salaf only includes people who lived in the age near to the century when the Holy Prophet lived; in this way he restricted the concept of Salaf. According to this theory, Foghahaa (Islamic Jurists) and Islamic scholars descendent to Salaf are excluded from the circle of people who understand religious texts and the Holy book, and should correct their understanding in accordance with Salafs understanding, because only Salafs possess the superior understanding. Present research, through the documents that will be presented, analyses fundamental basis of Ibn Teymiyye in discussing mentioned concept, and demonstrates that Islamic scholars throughout history understand this term much more precisely than Ibn Teymiyye; and that his interpretation of this term is not only incorrect but a mistaken manipulation of the meaning.
کلیدواژه‌ها [English]
Ibn Temiyye basis, Concept of Salaf, narrative attributes, Criticism
مراجع
قرآن کریم (خط عثمان طه).
ابن‌ابی‌حاتم، عبدالرحمن محمد بن‌ادریس الرازی، (1424)، تفسیر القرآن العظیم مسندا عن رسول الله و الصحابه و التابعین، تحقیق اسعد محمد الطیب، الطبعة الثالثه، بیروت، المکتبة العصریة.
ابن‌تیمیه، احمد بن‌عبدالحلیم، (1401)، مجموع فتوی ابن‌تیمیه، جمع و ترتیب عبدالرحمن بن‌محمد بن‌قاسم و ابنه، الطبعة الثانیة، رباط (مغرب)، مکتبة المعارف.
-----، (1425)، شرح العقیدة الاصفهانیة، ضبطه محمد بن ریاض الاحمد، الطبعة الاولی، بیروت، المکتبة العصریة.
ابن‌حجر عسقلانی، احمد بن‌علی، (1424)، فتح الباری شرح صحیح البخاری، تحقیق عبدالعزیز بن‌عبدالله بن‌باز و محمد فؤاد عبدالباقی، الطبعة الجدیدة، بیروت، المکتبة العصریة.
ابن‌حزم اندلسی م 456ق، (1416)، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، تعلیق احمد شمس الدین، الطبعة الاولی، بیروت، دارالکتب العلمیة
ابن‌خزیمه، محمد بن‌اسحاق، (1412)، کتاب التوحید و اثبات صفات الربعزّ و جلّ، علق علیه محمد خلیل هراس، بی‌چا، بیروت، دارالکتب العلمیة.
ابن‌خلدون، عبدالرحمن، (1382)، مقدمه، ترجمه محمد پروین گنابادی، چاپ دهم، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
ابن‌عساکر 499-571ق، ابی‌القاسم علی بن‌الحسن الشافعی، (1418)، تاریخ مدینة دمشق، تحقیق علی شیری، الطبعة الاولی، بیروت، دارالفکر (دوره 80 جلدی).
ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن‌عمرو، (1419)، تفسیر القرآن العظیم (ابن‌کثیر)، تحقیق محمد حسین شمس الدین، الطبعة الاولی، بیروت، دارالکتب العلمی منشورات محمد علی بیضون.
ابونعیم اصفهانی 336-430ق، احمد بن‌عبدالله، (1377ش)، ذکر اخبار اصفهان، ترجمه نورالله کسائی، چاپ اول، تهران، سروش انتشارات صدا و سیما.
-----، (1407)، حلیة الاولیاء و طبقاة الاصفیاء، الطبعة الخامسة، بیروت و القاهره، دارالریان للتراث و دارالکتاب العربی.
ابوصلاح حلبی م 447ق، تقی‌بن‌نجم، (1404ق)، تقریب المعارف، محقق و مصحح تبریزیان (الحسون) فارس، چاپ اول، قم، نشر الهادی.
ابی‌سعید عثمان بن‌سعید دارمی، (1418)، نقض الامام ابی‌سعید عثمان بن‌سعید علی المریسی الجهمی العنید، تحقیق رشید بن‌حسن الالمعی و مقدمه عبدالعزیز بن‌عبدالله الراجحی، الطبعة الاولی، الریاض، مکتبة الرشد.
احمد بنحنبل، (1414)، المسند، علق علیه صدقی محمد جمیل العطار، الطبعة الثانیة، بیروت، دارالفکر.
احمدی، عبدالله بنسلمان، (1416)، المسائل و الرسائل المرویة عن الامام احمد بنحنبل فی العقیدة، الطبعه الثانیة، ریاض، دار طیبة.
اسفراینی م 471ق، ابوالمظفر، (1359ق)، التبصیر فی الدین، مقدمه محمد زاهد کوثری، الطبعة الاولی، قاهره، المکتبة الازهریة للتراث.
اشعری م 330ق، ابوالحسن اشعری، (1400)، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، الطبعة الثالثة، آلمان ویسبادن، انتشارات فرانس شتاینر.
آلوسی، سید محمود، (1415)، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، تحقیق علی عبدالباری عطیة، الطبعة الاولی، بیروت، دارالکتب العلمی.
بخاری، محمد بن‌اسماعیل، صحیح (الجامع الصحیح)، ضبط شیخ محمد علی القطب و شیخ هشام البخاری، بی‌چا، بیروت، المکتبة العصریة.
بغدادی م 429، عبدالقاهر، (2003)، اصول الایمان (اصول الدین)، تحقیق ابراهیم محمد رمضان، بی‌چا، بیروت، دار و مکتبة الهلال.
-----، (1408)، الفرق بین الفرق و بیان الفرقة الناجیة منهم، بی‌چا، بیروت، دارالجیل دارالآفاق.
البغوی، حسین بن‌مسعود، (1403)، شرح السنه، تحقیق زهیر الشاویش و شعیب الارناؤط، بیروت، المکتب الاسلامی.
حاکم نیشابوری م450ق، حافظ ابوعبدالله محمد بن‌عبدالله، (1422)، المستدرک علی الصحیحین، تحقیق محمود مطرجی و بهامش الذهبی م 748ق و المستدرک علی التلخیص ابن‌الملقن م 768ق، الطبعة الاولی، بیروت، دارالفکر.
خطیب بغدادی م 463ق، ابی‌بکر احمد بن‌علی، (1407)، تاریخ بغداد او مدینة السلام منذ تأسیسها حتی سنة 463ق، بی‌چا (دوره 19 جلدی)، بیروت، دارالکتب العلمی.
دارمی م 280ق، ابوسعید، (1416)، الرد علی الجهمیة، تحقیق بدر بن‌عبدالله، الطبعة الثانیة، کویت، دار ابن‌الاثیر.
الذهبی م 748ق، شمسالدین محمد، (1417)، سیر اعلام النبلاء، تحقیق محب الدین ابی‌سعید عمر العمروی، بیروت، دارالفکر.
-----، (1417)، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، الطبعة الثانیة، بیروت، دارالکتاب العربی.
