پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,532 |
| تعداد مقالات | 70,503 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,120,026 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,226,740 |
پایانی بر «پایان ایدئولوژی» در تئاتر مستند بریتانیا پس از یازده سپتامبر: نگاهی به نمایشنامۀ نام من راشل کوری است | ||
| پژوهش ادبیات معاصر جهان | ||
| مقاله 8، دوره 23، شماره 1، فروردین 1397، صفحه 173-196 اصل مقاله (316.71 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jor.2018.202606.1364 | ||
| نویسندگان | ||
| سید محمد مرندی1؛ گلناز منتظری* 2؛ حسین پیرنجم‌الدین3 | ||
| 1دانشیار دانشکدۀ زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران، ایران | ||
| 2دانشجوی دکتری دانشکدۀ زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران، ایران | ||
| 3دانشیار ادبیات انگلیسی دانشگاه اصفهان | ||
| چکیده | ||
| «پایان ایدئولوژی» نظریه‌ای است که در بحبوحۀ جنگ سرد توسط نظریه‌پردازان محافظه‌کار آمریکایی مطرح شد، و در منازعۀ قدرت در جهان دوقطبی پس از جنگ جهانی دوم به عنوان راهکاری برای مقابله با مارکسیسم/کمونیسم در خدمت سیاستمداران غربی قرار گرفت. در نیمۀ دوم قرن بیستم، «پایان ایدئولوژی»، با نام‌ها و کسوت‌های مختلف، به گفتمان غالب سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی تبدیل شد، و عملاً امکان هرگونه نقد جدی و تغییر معنادار در وضعیت حاکم را از بین برد. با این حال، طی دو دهۀ گذشته، خصوصاً در سال‌های پس از یازده سپتامبر، نشانه‌هایی از مخالفت با این گفتمان به روشنی دیده می‌شود. در مقالۀ حاضر تلاش شده، تا ضمن بررسی تأثیر این تحولات گفتمانی بر تئاتر معاصر بریتانیا و معرفی فرم کمتر شناخته‌شدۀ نمایش مستند، به بازگشت ایدئولوژی به تئاتر بریتانیا در قالب تئاتر مستند بپردازیم. در همین راستا، نمایشنامۀ مستند نام من راشل کوری است، به عنوان نمونۀ کامل بازگشت ایدئولوژی به تئاتر، مورد بررسی قرار گرفته، و به طور ضمنی به دو اثر مستند دیگر پرداخته شده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| پایان ایدئولوژی؛ تئاتر سیاسی؛ تئاتر مستند؛ حقیقت؛ نسبی‌گرایی؛ راشل کوری؛ فلسطین | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| My Name Is Rachel Corrie: The End of “End of Ideology” in Post-9/11 British Documentary Theatre | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Seyed Mohammad Marandi1؛ Golnaz Montazeri2؛ Hosein Pirnajmedin3 | ||
| 1Associate Professor of English Literature, Faculty of Foreign Languages and Literatures, University of Tehran, Iran | ||
| 2Ph.D. Candidate in English Literature, Faculty of Foreign Languages and Literatures, University of Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| The “end of ideology” was a theory put forward by conservative American intellectuals at the height of the Cold War, serving the purposes of western politicians in their crusade against Marxism/Communism in the polarized post-war world. Reemerging in a variety of names and forms, the “end of ideology” came to be the dominant political, social, and cultural discourse of the second half of the twentieth century, and frustrated the possibility of meaningful resistance to the status quo. Nevertheless, in the past two decades, especially after the momentous post-9/11 events, we can see clear signs of challenge to this discourse. Investigating the influence of these discursive changes on contemporary British theatre and introducing the little-known form of documentary theatre, the present study will focus on the return of ideology to the British theatre in documentary works. My Name Is Rachel Corrie and, in passing, two other documentary plays will be considered to shed light on the core premise that an important part of the British theatre is once again ideological. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| end of ideology, political theatre, documentary theatre, truth, Relativism, Rachel Corrie, Palestine | ||
| مراجع | ||
|
Ali, T. (2003, Aug. 4). A Little Treatise on Theatre: ... a Greater Need for Provocative Political Drama. New Statesman, p. 26+.
Bell, D. (1962). The End of Ideology: On the Exhaustion of Political Ideas in the Fifties. New York: Free Press.
Corrie, C. (2008). Introduction from the Corrie Family. In R. Corrie, Let Me Stand Alone: the Journals of Rachel Corrie (pp. ix-xx). New York: Norton.
Corrie, R. (2008). Let Me Stand Alone: the Journals of Rachel Corrie. New York: Norton.
Danaher , K., & Mark, J. (2003). Insurrection: Citizen Challenge to Corporate Power. New York: Routledge.
Dawson, G. F. (1999). Documentary Theatre in the United States: An Historical Survey and Analysis of its Content, Form, and Stagecraft. Westport: Greenwood Press.
Eagleton, T. (1996). The Illusions of Postmodernism. Oxford: Blackwell.
Evans, E. J. (1997). Thatcher and Thatcherism (2nd ed.). London: Routledge.
Flintoff, I. (2004, June 21). Bloody Poor Show: Why Is Theatre Failing to Address Contemporary Political Realities? New Statesman, p. 38.
Fukuyama, F. (1992). The End of History and the Last Man. New York: Free Press.
Garton, S. (2004). Histories of Sexuality: Antiquity to Sexual Revolution. London: Equinox.
Gupta, S. (2011). Imagining Iraq: Literature in English and the Iraq Invasion. New York: Palgrave Macmillan.
Hare, D. (1998). Via Dolorosa. London: Faber.
Hare, D. (2002, Feb. 2). Why Fabulate?: ... the best art is conceived in response to the real world. Guardian.
Hare, D. (2005). On Factual Theatre. In R. Soans, Talking to Terrorists (pp. 111-113). London: Oberon.
Kolakowski, L. (1978). Main Currents of Marxism: Its Origin, Growth, and Dissolution (Vol. III). (P. S. Falla, Trans.) Oxford: Oxford UP.
Kritzer, A. H. (2008). Political Theatre in Post-Thatcher Britain. New York: Palgrave Macmillan.
Lacey, S. (1995). British Realist Theatre: The New Wave in its Context 1956-1965. Lodon: Routledge.
Marx, K. a. (1998). The German Ideology. New York: Prometheus.
Norton-Taylor, R. (2014, Oct. 22). Verbatim Plays Pack More Punch than the Papers. Guardian.
Paget, D. (1990). True Stories?: Documentary Drama on Radio, Screen, and Stage. Manchester: Manchester UP.
Patterson, M. (2003). Strategies of Political Theatre: Post-War British Playwrights. Cambridge: Cambridge UP.
Pilcher, J., & Wagg, S. (2005). Introduction: Thatcher's Children? In J. Pilcher, & S. Wagg (Eds.), Thatcher's Children?: Politics, Childhood and Society in the 1980s and 1990s. London: Falmer Press.
Pinter, H. (2003, 15 Feb.) Speech at Hyde Park. Harold Pinter.org.
Rickman, A., & Viner, K. (2008). My Name is Rachel Corrie. New York: Dramatists Play Service.
Saunders, F. S. (2000). The Cultural Cold War: The CIA and the World of Arts and Letters. New York: New Press.
Saunders, G. (2002). 'Love me or Kill me': Sarah Kane and the Theatre of Extremes. Manchester: Manchester UP.
Sierz, A. (2001). In-Yer-Face Theatre: British Drama Today. London: Faber.
Smith, C. S. (2005, Feb. 14). Political Acts: Theatre ... Plays a Vital Role in Debating Society's Big Issues. New Statesman, p. 38+.
Soans, R. (2005). Talking to Terrorists. London: Oberon.
Viner, K. (2008). Let Me Fight My Monsters. In A. Rickman, & K. Viner, My Name Is Rachel Corrie (pp. 41-45). New York: Dramatists Play Service.
Walgrave, S., & Rucht, D. (2010). Introduction. In S. Walgrave, & D. Rucht (Eds.), The World Says No to War: Demonstrations against the War in Iraq. Minneapolis: Minnesota UP.
Weiss, P. (1995). Fourteen Propositions for a Documentary Theater. In A. Favorini (Ed.), Voicings: Ten Plays from the Documentary Theater. Hopewell: Ecco Press.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 503 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 561 |
||