غنیزاده, مهدیه, کیخا, محمدرضا. (1397). نقدی بر دیدگاه مشهور فقها در رد شهادت تبرعی با تطبیق آن در فقه مذاهب اسلامی. , 14(4), 907-927. doi: 10.22059/jorr.2018.254018.1008005
مهدیه غنیزاده; محمدرضا کیخا. "نقدی بر دیدگاه مشهور فقها در رد شهادت تبرعی با تطبیق آن در فقه مذاهب اسلامی". , 14, 4, 1397, 907-927. doi: 10.22059/jorr.2018.254018.1008005
غنیزاده, مهدیه, کیخا, محمدرضا. (1397). 'نقدی بر دیدگاه مشهور فقها در رد شهادت تبرعی با تطبیق آن در فقه مذاهب اسلامی', , 14(4), pp. 907-927. doi: 10.22059/jorr.2018.254018.1008005
غنیزاده, مهدیه, کیخا, محمدرضا. نقدی بر دیدگاه مشهور فقها در رد شهادت تبرعی با تطبیق آن در فقه مذاهب اسلامی. , 1397; 14(4): 907-927. doi: 10.22059/jorr.2018.254018.1008005
نقدی بر دیدگاه مشهور فقها در رد شهادت تبرعی با تطبیق آن در فقه مذاهب اسلامی
1دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
2استادیار، دانشکدۀ الهیات، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
چکیده
شهادت تبرعی به معنای شهادت داوطلبانه و بدون درخواست محکمه است و پذیرش آن چنانچه در پی اثبات حقالناس باشد، موضع خلاف در میان فقهاست. مشهور فقها بهطور مطلق چنین شهادتی را مردود شمردهاند. با توجه به آنکه شهادت یکی از کاربردیترین ادلۀ اثبات دعواست و با ملاحظۀ این امر که در واقع بسیار اتفاق میافتد که گواه نسبت به روند دادرسی، جاهل و از این حیث به نحو تبرعی به ادای شهادت مبادرت میکند، نادیده گرفتن شهادت به صرف تبرع در بسیاری موارد، منافی با عدالت قضایی و عاملی برای تفویت حق مدعی است؛ لذا در این جستار به شیوۀ توصیفی - تحلیلی به نقد و بررسی ادلۀ مشهور در رد شهادت تبرعی و تطبیق این موضوع با نظر فقهای سایر مذاهب و قانون موضوعه خواهیم پرداخت، یافتهها نشان میدهند که ادلۀ مشهور، فاقد صلاحیت لازم در اثبات مدعای آنان است، لذا از سویی رد شهادت تبرعی به نحو مطلق فاقد دلیل محسوب میشود و از سوی دیگر پذیرش شهادت تبرعی به نحو مطلق، با موانعی چون نقض روند دادرسی و تجاوز به حریم مدعی بهعنوان ذیحق روبهروست؛ در نتیجه مطابق قول صحیح در این مسئله میتوان تبرع را مانع موقتی در پذیرش شهادت بهشمار آورد.
A Critique of the Famous Jurisprudents’ View on the Rejection of Voluntary (Tabarru‘i) Testimony According to the Islamic Jurisprudence
نویسندگان [English]
Mahdieh Ghanizadeh1؛ Mohammad Reza Keykha2
1Ph.D Student of Jurisprudence and Principles of Islamic Law, University of Sistan and Balouchestan, Zahedan, Iran
2Assistant Professor, Faculty of Theology, University of Sistan and Balouchestan, Zahedan, Iran
چکیده [English]
Considering the voluntary (Tabarru‘i) and unpardoned testimony, if it seeks to prove public right, the acceptance of that position is contrary to the jurisprudents. Famous jurisprudents have absolutely rejected this testimony. Considering that testimony is one of the most practical proofs, and that most frequently the witness is ignorant of the proceeding and may bear a witness voluntarily, ignoring the testimony just because of tabarru‘ is in most cases against the judicial justice and is a reason to strengthen the right of the claimant. Therefore, the present study, using a descriptive-analytical method of research, aims at criticizing and reviewing the famous arguments for rejection of voluntary testimony and adapting this matter with the views of the jurisprudents of other Islamic religions and the case law. The findings show that the famous arguments are not qualified to prove their claims. On the one hand, the absolute rejection of voluntary testimony has no reason, and on the other hand, the absolute acceptance of voluntary testimony faces some obstacles including breaching the proceeding and violating the limits of claimant as the rightful person. As a result, according to the right doctrine, tabarru‘ can be considered as a transient barrier to the acceptance of the testimony.
کلیدواژهها [English]
Voluntary (tabarru‘i) Testimony, jurisprudents, Public Rights, Proof of the Dispute
مراجع
ـ قرآن کریم.
ابنادریس حلی، محمد (1410). السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، جلد 2، چ دوم، قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
ابنبابویه، محمدبن علی [شیخ صدوق] (1413). من لایحضره الفقیه، جلد 4، چ دوم، قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
ابنبراج، عبدالعزیز (1406). المهذب، جلد 2، چ دوم، قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
ابنتیمیه حرانی، احمدبن عبدالحلیم (1406). منهاج السنة النبویة، جلد 8، چ اول، بیجا: مؤسسه القرطبه.
ابنحنبل، احمد (1421). مسند احمدبن حنبل، جلد 33، چ اول، بیجا، مؤسسة الرسالة.
ابنعباد، اسماعیل (1414). المحیط فی اللغة، جلد 2، چ اول، بیروت: عالم الکتاب.
ابنفهد حلی، احمد (1407). المهذب البارع فی شرح مختصر النافع، جلد 4، چ اول، قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم.
ابنقدامه، عبداللهبن احمد (1405). المغنی، جلد 12، چ اول، بیروت، دارالفکر.
ابنماجه، محمد (1430). سنن ابنماجة، جلد 3، چ اول، بیجا، دارالرسالة العالمیة.
10. ابنمنظور، ابوالفضل (1414). لسان العرب، جلد 8، چ سوم، بیروت: دارالفکر للطباعة و النشر و التوزیع.
اردبیلی، احمد (1403). مجمع الفائدة و البرهان فی شرح ارشاد الأذهان، جلد 12، چ اول، قم: انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیۀ قم.
انصاری، احمدبن محمدبن علی [ابن الرفعة] (2009). کفایة النبیه فی شرح التنبیه، جلد 19، چ اول، بیجا، دارالکتب العلمیة.
انصاری، زکریابن محمد (بیتا الف). اسنی المطالب فی شرح روض الطالب، جلد 4، بیجا، دارالکتاب الاسلامی.