تحلیل گفتمان نامه دهم نهج البلاغه بر اساس الگوی فرکلاف

قرآن کریم.

ابن‫ابی‫الحدید (1997)، شرح نهج‫البلاغه، تحقیق محمد‫ابوالفضل‫ابراهیم، قم: منشورات مکتبة آیة اللة العظمی المرعشی النجفی، الطبعة الثانیة.

حسینی، مریم، ساسانی، فرهاد، نظردنیوی، سارا (1395)، «تحلیل نشانه‫شناسی اجتماعی فیلم نامة آژانس شیشه‫ای»، زبان پژوهی، سال هشتم، ش 18، صص 61-84.

رضاپور، ابراهیم، آقاگل‫زاده، فردوس (1391)، «نقش استعاره در برجسته‫سازی و حاشیه‫رانی ایدئولوژی در روزنامه‫های داخلی»، زبان پژوهی، سال چهارم، ش 7، صص 67-94.

سیدی، سیدحسین (1379)، «ابعاد گفتمان مولا‫علی(ع) در نهج ‫البلاغه» ، مجلة دانشکده ادبیات و علوم انسانیدانشگاه فردوسی، ش 3-4، صص 629-642.

صفایی، علی، سلطانی، بهروز (1395)، «تحلیل گفتمان انتقادی نامة امام علی (ع) به معاویه»، جستارهای زبانی،  دوره هفتم، ش 7 (پیاپی 35)، صص 23-49.

عباس، حسن (1998)، خصائص الحروف العربیة ومعانیها، اتحاد الکتاب العرب.

عبداللهی، محمدعلی (1384)، «نظریه‫ی افعال‫گفتاری»، پژوهش‫های‫فلسفی‫کلامی، سال ششم، ش 4 (پیاپی 24)، صص 91-119.

علی بن ابی‌طالب(2004)، نهج البلاغه (نسخة صبحی‫صالح)، قاهره: دارالکتاب المصری، بیروت: دار الکتاب اللبنانی، الطبعة الرابعة.

العمری، حسین (2010)،  الخطاب فی نهج‫البلاغه، بیروت، دارالکتب العلمیه.

فاضلی، فیروز، سلطانی، بهروز (1394)، «الگوی اقناعی استعاره در گفتمان اجتماعی- سیاسی؛ تغییر، تلقین و تثبیت نگرش‫های اجتماعی-سیاسی»،  نقدادبی، سال هشتم، ش 31، صص 91-114.

کلانتری، عبدالحسین (1391)، گفتمان از سه منظر زبان‫شناختی، فلسفی و جامعه‫شناختی، تهران، جامعه‫شناسان.

مالمیر، محمد (1389)، پایان نامه «بررسی و تحلیل گفتمان مناظره‫ای در نامه‫های نهج‫البلاغه»، دانشگاه بوعلی سینا.

محسنی، علی اکبر و پروین، نورالدین (1394)، با نام «بررسی گفتمان انتقادی در نهج‫البلاغه بر اساس نظریة نورمن فرکلاف (مطالعه موردی توصیف کوفیان)»، پژوهشنامه علوی، سال ششم، پاییز و زمستان، ش 12، صص 133-155.

المفید (2008)، الإرشاد فی‫معرفة‫حجج‫الله علی‫العباد، بیروت، مؤسسة آل‫البیت لإحیاءِ التراث، الطبعة الثانیة.

نعمتی، مسیح اله (1394)، «تحلیل گفتمان انتقادی ترجمه نامة حضرت علی(ع) به مالک اشتر»، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه فردوسی مشهد.

هلیدی، مایکل، حسن، رقیه (1393)، زبان، بافت و متن (ابعاد زبان از منظر نشانه‫شناسی اجتماعی)، ترجمه محسن‫نوبخت، تهران: سیاهرود.

یار محمدی، لطف‫الله (1393)، درآمدی به گفتمان‫شناسی، چاپ دوم، تهران، هرمس.

Al-Faki, I. M. (2014). Political Speeches of Some African Leaders from Linguistic Perspective (1981-2013). International Journal of Humanities and Social Science, 4(3), 180-198.

Allen, W. (2006). Australian Political Discourse: Pronominal Choice in Campaign Speeches. The 2006 Conference of the Australian Linguistic Society.

Baldick, C. (2004). The Concise Dictionary of Literary Terms. Oxford University Press.

Bull, P., & Fetzer, A. (2006). Who Are We and Who Are You? The Strategic Use of Forms of Address in Political Interviews. Text & Talk, 26(1), 3-37.

Charteris-Black, J. (2011). Politicians and Rhetoric: The Persuasive Power of Metaphor (2nd ed.). New York: Palgrave Macmillan.

Fairclough, N. (1989).  Language and Power. New York: Longman Inc.

Proctor, K., & Su, I. W. (2011). The 1st Person Plural in Political Discourse: American Politicians in Interviews and in a Debate. Journal of Pragmatics, 43, 3251–3266.

van Dijk, T. A. (2002). Political Discourse and Ideology. In Clara Ubaldina Lorda & Montserrat Ribas (Eds.), Anàlisi del discurs politic (pp. 15-34). Barcelona: Universitat Pompeu Fabra.