سامانه پشتیبانی خدمات اطلاعات

  اخبار و اعلانات

 آمار

تعداد نشریات161
تعداد شماره‌ها6,533
تعداد مقالات70,519
تعداد مشاهده مقاله124,135,220
تعداد دریافت فایل اصل مقاله97,240,883
دادرس, محمد, کشکر, سارا, فرزندی, فاطمه. (1395). ارزیابی تناسب عنصر زمان با اثربخشی آموزشی درس تربیت بدنی عمومی (1) در دانشگاه‌های دولتی تهران. , 8(1), 87-101. doi: 10.22059/jsm.2016.58250
محمد دادرس; سارا کشکر; فاطمه فرزندی. "ارزیابی تناسب عنصر زمان با اثربخشی آموزشی درس تربیت بدنی عمومی (1) در دانشگاه‌های دولتی تهران". , 8, 1, 1395, 87-101. doi: 10.22059/jsm.2016.58250
دادرس, محمد, کشکر, سارا, فرزندی, فاطمه. (1395). 'ارزیابی تناسب عنصر زمان با اثربخشی آموزشی درس تربیت بدنی عمومی (1) در دانشگاه‌های دولتی تهران', , 8(1), pp. 87-101. doi: 10.22059/jsm.2016.58250
دادرس, محمد, کشکر, سارا, فرزندی, فاطمه. ارزیابی تناسب عنصر زمان با اثربخشی آموزشی درس تربیت بدنی عمومی (1) در دانشگاه‌های دولتی تهران. , 1395; 8(1): 87-101. doi: 10.22059/jsm.2016.58250

ارزیابی تناسب عنصر زمان با اثربخشی آموزشی درس تربیت بدنی عمومی (1) در دانشگاه‌های دولتی تهران

نشریه مدیریت ورزشی
مقاله 6، دوره 8، شماره 1، فروردین 1395، صفحه 87-101    اصل مقاله (526.84 K)
نوع مقاله: مقاله پژوهشی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jsm.2016.58250
نویسندگان
محمد دادرس1؛ سارا کشکر* 2؛ فاطمه فرزندی3
1استادیار، مرکز ارزیابی کیفیت، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2. استادیار، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
3کارشناسی ارشد، دانشکدة روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
چکیده
زمان یکی از مؤلفه‌های اثربخشی آموزش در برگزاری درس تربیت بدنی است. هدف تحقیق حاضر بررسی تناسب زمان درس تربیت بدنی عمومی (1) با میزان اثربخشی آموزش این درس و رابطۀ آن با اثربخشی مؤلفه‌های آموزش بود. روش تحقیق توصیفی- پیمایشی بود و داده‌ها به شکل میدانی جمع‌آوری شد. جامعۀ تحقیق شامل مربیان و استادان دانشگاه‌های تهران به تعداد 82 نفر بود که به آموزش درس تربیت بدنی عمومی اشتغال داشتند و به شکل کل‌شمار در تحقیق حضور یافتند. ابزار اندازه‌گیری تحقیق پرسشنامۀ محقق‌ساخته‌ای بود که پس از تأیید روایی و پایایی (77/0=α) استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که میزان زمان اختصاص‌یافته به درس تربیت بدنی در هر جلسه و در طول ترم تناسبی با محتوا، روش تدریس، اهداف درس و نوع ارزشیابی درس ندارد و تنها با مؤثر بودن بازخور ارائه‌شده و ارزشیابی پس از هر مبحث درسی تناسب داشت. تدوین محتوا و سرفصل درس تربیت بدنی عمومی باید با توجه به زمان اجرای این درس تناسب یابد و نیز تعداد شرکت‌کنندگان در هر کلاس محدود شود تا امکان بهره‌برداری بهتر از کلاس در زمان معین‌شده و سرفصل‌های مشخص فراهم شود.
کلیدواژه‌ها
اثربخشی آموزشی؛ ارزیابی؛ تربیت بدنی؛ دانشجو؛ زمان
عنوان مقاله [English]
The Evaluation of Time Proportion to Educational Effectiveness of General Physical Education Course (1) in Tehran State Universities
نویسندگان [English]
Mohammad Dadras1؛ Sara Keshkar2؛ Fatemeh Farzandi3
چکیده [English]
Time is one of the effective factors of education in physical education courses. The aim of this study was to investigate the proportion of time of general PE course (1) to the educational effectiveness of this course and its relationship with the effectiveness of different aspects of education. The method was descriptive-survey and the data were gathered by field method. The population included coaches and professors of Tehran universities who taught general PE courses (N=82). The sample equaled the population. A researcher-made questionnaire was used after its validity and reliability were approved (α=0.77). Findings showed that the time dedicated to PE course in each session and during each semester was not proportionate to the content, teaching methods, objectives and type of evaluation. It was just proportionate to the effectiveness of feedback and the evaluation after each subject. It is essential that the content and syllabus of the general PE course are proportionate to the time of this course and the number of participants in each class is limited so that the course can be more useful in the determined time and syllabus.
 
کلیدواژه‌ها [English]
educational effectiveness, Evaluation, physical education, Student, time
مراجع
  1. آباذری، هلن (1384)،آموزش برای همه و یا انحصاراً برای زیرک ترین فقرا، ترجمۀ غلامعلی سرمد، فصلنامۀ تعلیم و تربیت مقایسه‌ای یونسکو، ش 131، ص 79-78.
  2. آذربانی، احمد (1389).روش‌های آموزش تربیت بدنی، انتشارات آوای ظهور، چ سوم، ص 24-21.
  3. آقازاده، محرم؛ احدیان، محمد (1378). راهنمای روش های نوین تدریس(برای آموزش و کارورزی)، تهران: آییژ، ص 57-52.
  4. تقی پور ظهیر، علی (1387). مقدمه‌ای بر برنامه‌ریزی آموزشی و درسی. تهران: آگاه، ص 25-23.
  5. سلمان، زهرا؛ کشکر، زهرا؛ مقدسیان، مریم (1393)، اثربخشی روش‌های آموزش ایستگاهی و استقامتی و میزان رضایت‌مندی دانشجویان از کلاس‌های تربیت بدنی عمومی(1)، پژوهشنامۀ مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی، دورۀ 10، ش 18، ص 40-27.
  6. شعبانی، حسن (1385)، مهارت‌های آموزشی و پرورشی (روش‌ها و فنون تدریس)، تهران: سمت.، ص336-334.
  7. علی‌دوست قهفرخی، ابراهیم؛ فرجی، غلامرضا؛ شریعتی، جمال‌الدین (1389)، تربیت بدنی عمومی. تهران: بامداد کتاب، ص 25-7.
  8. مهدی‌پور، عبدالرحمان؛  ولی‌الله، فرزاد؛ مهرعلی‌زاده، یدالله؛ هادوی، فریده (1384)، طراحی الگو برای ارزشیابی دورۀ کارشناسی تربیت بدنی و علوم ورزشی مراکز و مؤسسات آموزشی عالی دولتی، پایان‌نامۀ دانشکدۀ تربیت بدنی دانشگاه تربیت معلم، ص 98-91.
  9. مهرام، بهروز؛ فرخ‌زاده، محمدحسن (1387)، نقش مؤلفه‌های برنامۀ درسی بر تحول روحیه کارآفرینی دانشجویان نظام آموزش عالی علمی ـ کاربردی جهاد کشاورزی خراسان رضوی، سازمان تحقیقات، آموزش کشاورزی-چکیده مقالات همایش ملی توسعۀ کارآفرینی و آموزش‌های علمی کاربردی جهاد کشاورزی مشهد، ص 47-34.
  10. نصر، احمدرضا؛ صافی، اکرم‌السادات؛ نیلی، محمدرضا (1384)، مقایسۀ تقویم تحصیلی و زمان آموزش مقطع متوسطۀ ایران با سایر کشورها و بررسی مشکلات آن، فصلنامۀ تعلیم و تربیت، 81، ص 38-7.
    1. Espin, C. A.; Yell, M., L.(1995).Critical Indicators of Effective Teaching for Preservice Teachers: Relationship Between Teaching Behaviors and Ratings of Effectiveness. Teacher Education and Special Education: The Journal of the Teacher Education Division of the Council for Exceptional Children vol. 17no. 3 154-169.
    2. Frank C., Moseley, D., Hall, E., Ecclestone, K. (2004). The Learning and Skills Research Centre is supported by the Learning and Skills Council and the Department for Education and Skills. Learning and Skills Research Centre. Pp. 61-65.www.LSRC.ac.uk
    3. Meyer,J. w.; Mceneancy, E.(2000),“the content of the curriculum. An institutional perspective. “Available at :www.eric
    4. Powell, E., Woodfield, L. A., Nevill, A. M. (2016). “Increasing physical activity levels in primary school physical education: The SHARP Principles Model”. Preventive medicine report. Vol.3. pages. 7-13.
    5. Smith, R.C. (2000) Starting with ourselves: Teacher-learner autonomy in language learning. In B.Sinclair, I. McGrath and T. Lamb (eds.) Learner autonomy, teacher autonomy: Future directions. London: Longman. 89-99.
    6. Smith, Nicole J., Monnat , Shannon M.(2015). “Physical Activity in Physical Education: Are Longer Lessons Better?” Journal of School Health, Volume 85, Issue 3, pages 141–148.
    7. Thomason, Susan Margartert, B.A, MS, (2009).“Teaching,Technology and time”.unpoblished doctoral dissertation, university of Texas at Austin.Available at :www.sciencedirect.com
    8. Troleis,C., Poblacion, A. P., Basile Colugnati, F. A., Taddei, J. A., Bracco, M. M.(2016). “Effect of an Educational Program on Schoolchildren’s Energy Expenditure during Physical Education Classes”. MedicalExpress (Sao Paulo, online) 2016 February;3(1):M160104. Pages:1-9.
    9. Young, Shawna(2015).”The Effect of Choice in Physical Education on Time on Task for Students with Emotional and Behavioral Disorders”. Journal of Modern Education Review (ISSN 2155-7993), August 2015, Volume 5, No. 8, pp. 735–738.
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 1,378
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 858


سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب