پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 162 |
| تعداد شماره‌ها | 6,578 |
| تعداد مقالات | 71,078 |
| تعداد مشاهده مقاله | 125,707,588 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 98,941,730 |
نقش نهاد بروکراتیک آموزش مدرسه‌ایِ عصر رضاشاه در مشروعیت یابی ساختار میدان تئاتر نوین ایران | ||
| نشریه هنرهای زیبا: هنرهای نمایشی و موسیقی | ||
| مقاله 6، دوره 22، شماره 2، مهر 1396، صفحه 125-135 اصل مقاله (527.59 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jfadram.2017.237898.615102 | ||
| نویسندگان | ||
| فریندخت زاهدی1؛ بهروز محمودی بختیاری* 1؛ سعید اسدی2 | ||
| 1دانشیار گروه هنرهای نمایشی، دانشکدۀ هنرهای نمایشی و موسیقی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| 2دانش آموختۀ دکتری تئاتر، دانشکدۀ هنرهای نمایشی و موسیقی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| چکیده | ||
| یکی از مهمترین تاکتیکهای حکومت رضاشاه، در ساماندهی فرهنگی، ایجاد نهاد رسمی و بوروکراتیک راهبری تولیدات هنری و نظارت بر آن بود. این نهادـ در ادامة راهبرد تکوین جامعۀ نوسازیشده بر پایة ناسیونالیسم مدرنیستی مطلقه و اقتدارگرایی مرکزگرایانهـ بر دو رکن ارتش و بوروکراسی استوار بود. میدان تازهتأسیس و رو به مشروعیت تئاتر نوین ایران نیز تحت نظارت این نهاد قرار گرفت؛ یکی از نشانههای مهم این امر ساماندهی آموزش مدرسهای تئاتر برای پرورش هنرمندان در راستای سیاست فرهنگی سازمان پرورش افکار بود. در این مطالعه، ضمن بررسی زمینههای شکلگیری سیاست فرهنگی عصر یادشده، فرایند ایجاد آموزش مدرسهای تئاتر و چگونگی اکتساب سرمایة تحصیلی برای افزایش سرمایة فرهنگی کنشگران تئاتر بررسی میشود. از نتایج این امر میتوان کوشش حاکمیت برای کنترل نیروهای مرکزگریزی را برشمرد که در دنیای هنر تئاتر گرد میآمدند و حاشیۀ مقاومی را در برابر مرکزیت خودکامه شکل میدادند. نکتة دیگر، پرورش نسل تازهای از کنشگران تئاتری است که، نسبت به پیشروان قدیم میدان تئاتر، حائز منش متفاوتی بودند و تئاتر را به سوی خصلتهای زیباییشناختی پیش میبردند. همچنین، تغییر در میزان و نوع سرمایة فرهنگی موجب پرورش کنشگرانی شد که از کنش عمدتاً سیاسی به کنش عمدتاً زیباشناختی در تولید آثار خود سوق یافتند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تئاتر نوین ایران؛ سرمایۀ تحصیلی؛ سرمایة فرهنگی؛ مشروعیت؛ نهاد بوروکراتیک آموزش | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| The Role of New Schooling System of Reza Shah Era as a Bureaucratic Institution in the Legitimacy of the New Iranian Theatre | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Farindokht Zahedi1؛ Behrooz Mahmoodi-Bakhtiari1؛ Saied Assadi2 | ||
| 1Associate Professor, Faculty of Dramatic Arts, College of Fine Arts, Tehran University, Tehran, Iran | ||
| 2PhD Graduate, Faculty of Dramatic Arts, College of Fine Arts, Tehran University, Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| In the history of modern Iranian theatre, the establishment of official and academic institutions responsible for teaching theatre is noteworthy. How such institutions were founded, and what sort of functions they were supposed fulfill and other societal factors, is a historical perspective which has not undergone a rigorous study. The present paper will focus on the history of Iranian theatre, employing a sociological approach. The theoretical framework used for this study, is that of French sociologist and theorist of the 1970’s and 1980’s, Pierre Bourdieu. His most well-known book Distinction, gives us a model for analyzing different "social capitals”. In his opinion, cultural activity requires a specific legitimacy to flourish. In other words, without a specific purpose, cultural activity becomes small and meaningless. The fledgling theatre of the Reza Shah's era was not an exception. Although theatre was introduced in Iran in the late 19th century and the first major Iranian plays were written during that time, the essential and substantial growth of this art took place during Reza Shah Pahlavi's reign during which the first academic institutions were established to expand and maintain the art of theatre in the country. In this specific period, one of the major tactics in the organization of cultural activities was the establishment of an official and bureaucratic institution for the supervising and guiding artistic endeavors. After Reza Shah's coronation as a king, modernization was based on a nationalistic and central power, which took its basis from the army and bureaucratic organizations. The newly established field of Iranian theatre was also under strict supervision of the governmental organization named Sazman e Parvaresh e Afkar (Organization for the Growth of Thoughts) in order to gain the legitimacy it required for the new cultural situation of the country. This organization paved the way for the foundation of the theatre schools in order to train educated theatrical artists. These artists were not simply trained, but were actually driven towards issues which were of interest for the central government, thus referring back to Bourdieu’s “social capitals”. That is why we see plenty of nationalistic plays and performances in that specific time scope, fulfilling the visions of the societal modernization in the eyes of the reigning king. The present study deals with this issue by considering the cultural grounds of the early 20th century in Iran, and studies the process of the establishment of theatrical schools, which provided educational capital for the cultural capital of the people active in theatre of that time. The article shows the efforts on the part of the central government to control non-central theatrical groups which were believed to be a resisting margin against the government. The other factor that is considered, is the development of a new generation of theatre artists who behaved differently in comparison to their predecessors, and aimed to drive their artistic productions towards aesthetic values. This created a change within a change. As a reaction to all of these changes, the cultural capital led to the emergence of artists who were ultimately driven away from politics towards aesthetics in their theatrical productions. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| New Iranian Theatre, Bureaucratic Institution of Education, legitimacy, Cultural Capital, Educational Capital | ||
| مراجع | ||
|
آبراهامیان، یرواند (1389)، تاریخ ایران مدرن، ترجمة محمدابراهیم فتاحی، نشر نی، تهران. اتابکی، تورج (گردآوری و تألیف) (1387)، تجدد آمرانه جامعه و دولت در عصر رضاشاه، ترجمة مهدی حقیقتزاده، ققنوس، تهران. بشیریه، حسین (1378)،جامعة مدنی و توسعة سیاسی در ایران، مؤسسة نشر علوم نوین، تهران. بروجردی، مهرزاد (1384)،روشنفکران ایرانی و غرب: سرنوشت نافرجام بومیگرایی، ترجمة جمشید شیرازی، نشر و پژوهش فرزان روز، تهران. بوردیو، پییر (1390)، تمایز نقد اجتماعی قضاوتهای ذوقی، ترجمة حسن چاوشیان، نشر ثالث، تهران. تقوی، سیدمصطفی (1389)، امنیت در دورۀ رضاشاه، مؤسسة مطالعات تاریخ معاصر ایران، تهران. جنتی عطایی، ابوالقاسم (1333)، بنیاد نمایش در ایران، صفیعلیشاه، تهران. جهانبگلو، رامین (1379)، ایران و مدرنیته: گفتوگوهای جهانبگلو با پژوهشگران ایرانی و خارجی در زمینة رویارویی ایران با دستاوردهای جهان مدرن، گفتار، تهران. سپهران، کامران (1388)، تئاترکراسی در عصر مشروطه (1304ـ1285)، نیلوفر، تهران. سو، آلوین (1384)،تغییرات اجتماعی و توسعه، ترجمة مهدی مظاهری، انتشارات پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی، تهران. شهبازی، کاظم و اعظم کیانافراز (1387)،تئاتر ایران در گذر زمان 2، 1342 ـ1357، نشر افراز، تهران. فرتر، لوک (1387)، لویی آلتوسر، ترجمة امیر احمدی آریان، نشر مرکز، تهران. فنائیان، تاجبخش (1386)، هنر نمایش در ایران تا سال 1357، انتشارات دانشگاه تهران، تهران. کاتوزیان، محمدعلی (1393)، تضاد دولت ملت نظریة تاریخ و سیاست در ایران، نشر نی، تهران. لرنر، دانیل (1383)، گذر از جامعۀ سنتی؛ نوسازی خاورمیانه، ترجمة غلامرضا خواجهسروی، انتشارات پژوهشکدۀ مطالعات راهبردی، تهران. مسگر، علیاکبر (1388)، «نهادهای هویتساز در دورة پهلوی اول: نمونه سازمان پرورش افکار»، پیام بهارستان، 3. مصلینژاد، عباس (1388)، فرهنگ سیاسی ایران، فرهنگ صبا، تهران. مصلینژاد، عباس (1393)، سیاستگذاری ساختار قدرت در ایران، انتشارات دانشگاه تهران، تهران. ملکپور، جمشید (1386)، ادبیات نمایشی در ایران، ج 3، توس، تهران. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,043 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,328 |
||
سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب