پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 158 |
| تعداد شماره‌ها | 6,225 |
| تعداد مقالات | 67,685 |
| تعداد مشاهده مقاله | 114,973,758 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 89,645,962 |
ابعاد معناشناختی فرافکنی اشاری ماضی نقلی در زبان فارسی | ||
| پژوهشهای زبانی | ||
| مقاله 6، دوره 8، شماره 1، شهریور 1396، صفحه 99-116 اصل مقاله (529.64 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jolr.2017.63137 | ||
| نویسندگان | ||
| محمد عموزاده1؛ معصومه دیانتی2؛ ذلیخا عظیم دخت2 | ||
| 1دانشیار گروه زبانشناسی دانشگاه اصفهان | ||
| 2دانشجو/دانشگاه اصفهان | ||
| چکیده | ||
| پژوهش حاضر در تلاش است با نگاهی معناشناختی به توصیف پدیده فرافکنی اشاری ماضی نقلی به آینده در گونه محاوره زبان فارسی بپردازد. در این راستا ضمن معرفی اجمالی برخی مفاهیم مرتبط، این مسئله را بررسی می‌کنیم که سخن‌گویان زبان فارسی با چه هدف ارتباطی‌ای از ساختار ماضی نقلی برای فرافکنی به زمان آینده بهره می‌جویند و چه عناصر واژگانی، دستوری و کاربردشناختی در این نوع کاربرد دخیل‌اند. نتایج این بررسی حاکی از آن است که اصلیترین انگیزه فرد از فرافکنی ماضی نقلی به زمان آینده بیان قطعیت وقوع رخداد مورد وصف است. همچنین برای داشتن چنین کاربردی از ماضی نقلی از یک سو غالباً باید جمله به شکل مثبت به کار رود، از سوی دیگر وجود یک قید زمان که به بازه زمانی محدودی اشاره دارد و نیز دارای نقطه پایانی در آینده است، الزامی است. تحلیلی معناشناختی و بافت محور به نمود در این نوع فرافکنی نیز نشان‌دهنده نمود آغازی فعل در این‌گونه جملات است. هرچند فرافکنی ماضی نقلی به آینده در افعالی که به رخداد یا فرایندی اشاره می‌کنند امکان‌پذیر است، اما برای افعال ایستا جز در مواردی محدود و در بافتی مشخص چنین امکانی وجود ندارد. علاوه براین در این نوع فرافکنی، عموماً وجهیت معرفتی قابل‌مشاهده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| فرافکنی اشاری؛ زمان دستوری؛ نمود؛ وجهیت؛ قید؛ قطبیت | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Deictic Projection of Present Perfect in Persian: A Semantic Analysis | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Mohammad Amoozadeh1؛ Masoume Dianati2؛ Zoleikha Azimdokht2 | ||
| 1Associate Professor of Linguistics, Isfahan University | ||
| 2Ph.D. Candidate in General Linguistics, University of Isfahan | ||
| چکیده [English] | ||
| This study provides a semantic analysis of the present perfect of Persian expressing immediate and definite futurity. This phenomenon will be tackled in terms of deictic projection. To this end, after a brief introduction of some of the related concepts, the paper examines the ways in which a Persian speaker employs the present perfect to actualize a future situation for his/her communicative ends. In a sense, the lexical, grammatical and pragmatic elements contributing to this specific use will be analyzed by the exemplification of deictic projection. The results obtained from this study reveals that the certainty of a given event is the speaker’s main motivation to use the present perfect tense designating futurity. Moreover, in order to have such a pragmatic use, the sentence in present perfect needs to be affirmative in most of the cases on the one hand, and the presence of an adverb of time referring to a limited period of time and pointing to a definite end point in future, is necessary, on the other. The semantic and contextual analysis of this kind of usage shows that an inchoative aspect for the verbs in these types of sentences are deemed operational. Although it is possible to project present perfect to express futurity in the case of verbs referring to an action and dynamic situations, such a use is not possible for state verbs, except for some limited cases in a specific context. Furthermore, in this particular kind of projection, a meaning of epistemic modality is generally observable. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| deictic projection, tense, aspect, Modality, adverb, polarity | ||
| مراجع | ||
|
احمدیگیوی، حسن؛ حسن انوری (1389). دستور زبان فارسی 1، تهران، فاطمی. ارژنگ، غلامرضا (1374). دستور زبان فارسی امروز، تهران، قطره. استاجی، اعظم؛ فاخته نخاولی (1391). بررسی نمود، تمایزات نمودی عمده و زمان در زبان فارسی. مجموعه مقالات هشتمین همایش زبانشناسی ایران، تهران، دانشگاه علامه طباطبایی. انزلی، حسن (1366). دستور زبان فارسی، ارومیه، انزلی. خانلری، پرویز (1362). دستور زبان فارسی، تهران، توس. خیامپور، عبدالرسول، (1386). دستور زبان فارسی، تبریز، ستوده. عموزاده، محمد؛ حدائق رضایی (1391). بررسی مفاهیم وجهی زمان دستوری در زبان فارسی. پژوهشهای زبانی، د. س، ش 1، صص 53-76. واحدیلنگرودی، محمدمهدی (1381). تحلیل نحوی و دستوری شدن زمان آینده همراه با فعل خواستن در زبان فارسی. مجله بینالمللی علوم انسانی، د.9، ش.2، صص 35-21. Amouzadeh, M. 2006. Pragmatic Perspective on the Preterite in Persian, Journal of Social Sciences and Humanities of Shiraz University,23(1): 11-20. Bhat, D.N.1999. The Prominence of Tense, Aspect and Mood, USA, John Benjamin. Comrie, B.1976. Aspect, Cambridge, Cambridge University Press. Comrie, B.1985. Tense, Cambridge, Cambridge University Press. Descles, J. P. and Z. Guentcheva. 2003. Comment déterminer les significations du passé composé par une exploration contextuelle? Langue française, 138: 48–60. De Saussure, L.2011. la passé composé en usage futur et la pertinence au présent, French language Studies, Vol. 22, Issue 02: 189-206. Grech, N.I.1827. Prostrannaja russkaja grammatical, St. Petersburg. Hansen, C.F.2006. Tense, In K. Brown (ed.), Encyclopedia of Language and Linguistics, second edition(566-573),Elsevier Publication. Klein, W.1994. Time in Language, U.S.A and Canada, Routledge. Lyons, J.1977. Semantics, Oxford, Oxford University Press. Reichenbach, H.1947. Elements of Symbolic Logic, New York, Free Press. Smith, C. S. (1997).The Parameter of Aspect, Dordrecht, Kluwer. Sperber, D. and D. Wilson. 1995. Relevance. Communication and Cognition, 2nd edition, Oxford, Blackwell. Tavangar, M and Mohammad Amouzadeh. 2006. Deictic Projection: An Inquiry into the Future-oriented Past Tense in Persian, Studia Linguistica, 60(1): 97-120. Tavangar, M and Mohammad Amouzadeh. 2009. Subjective modality and Tense in Persian, Language Sciences, 31: 853-873. Vendler, Z.1967. Linguistics in Philosoph, Ithaca, Cornell University Press. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 743 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 716 |
||