The Music of Sounds in Mowlavi's Masnavi and Sonnets | ||
| ادب فارسی | ||
| Article 1, Volume 7, Issue 1 - Serial Number 19, October 2017, Pages 1-18 PDF (713.67 K) | ||
| Document Type: Research Paper | ||
| DOI: 10.22059/jpl.2017.221344.785 | ||
| Authors | ||
| ali mohammad moazzeni* 1; hadi ansari2 | ||
| 1Professor in Persian Language and Literature, University of Tehran | ||
| 2Ph.D. Student in Persian Language and Literature, Karaj Branch Islamic Azad | ||
| Abstract | ||
| Because the soul of Jalāl ad-Dīn Muhammad Mowlavi was mixed with music and the music had penetrated in all aspects of his existence, his poetic works are full of phones, intonations and musical elements. According to his poems, especially his sonnets, it can be concluded that he was scientifically and even practically expert in music of his time. When his speech becomes full of rhythm and music, one can understand the meaning of his words, and that the music of the poem is rooted in the cosmos and "sounds" of any kind are the best tools for creating music in his opinion. These sounds and intonations represent Mowlavi's enthusiastic and roaring soul that always moves and struggles restlessly. Music helps him significantly to get "meaning" from the "word". Among the various kinds of music, in Mowlavi's verses, one can find a type of music that sounds and their repetitions play an important role to create it. In this music of sounds, which is created through a harmony between consonants and vowels and relates to the internal music of the poetry, Mowlavi has abundantly used sound (quasi-sentence), onomatopoeia, subsidiaries (apparently obscure but music producer words), and prosodic elements. | ||
| Keywords | ||
| Phone Onomatopoeia; Music; Prosodic Elements; Subsidiaries | ||
| References | ||
|
افلاکی، شمسالدّین محمّد (1375)، مَناقِبُ العارفین، به کوشش تحسین یازیجی، چاپ سوم، تهران، دنیای کتاب. انوری، حسن و حسن احمدیگیوی (1367)، دستور زبان فارسی2، چاپ دوم، تهران، فاطمی. شفیعیکدکنی، محمدرضا (1373)، موسیقی شعر، چاپ چهارم، تهران، آگاه. فروزانفر، بدیع الزّمان (1387)، شرح مثنوی شریف، چاپ سیزدهم، تهران، زوّار. گوهرین، سیّدصادق (1362)، فرهنگ لغات و تعبیرات مثنوی، چاپ دوم، تهران، زوّار. مشحون، حسن (1373)، تاریخ موسیقی، تهران، رُخ. معین، محمّد (1364)، فرهنگ معین، چاپ هفتم، تهران، دانشگاه تهران. مولانا، جلالالدین (1387)، غزلیّات شمس تبریزی، تصحیح محمدرضا شفیعیکدکنی، تهران، سخن. (1363)، کلّیات شمس، تصحیح بدیعالزّمان فروزانفر، چاپ سوم، تهران، امیرکبیر. (1370)، گزیدة غزلیّات شمس، تصحیح محمدرضا شفیعیکدکنی، چاپ هشتم، تهران، کتابهای جیبی. (1374)، مثنوی، تصحیح و شرح محمّد استعلامی، تهران، زوّار. نظامی عَروضی، احمد بن عمر(1388)، مجمع النّوادر (چهارمقاله)، به کوشش محمّد معین، تهران، زوّار. نیکوبخت، ناصر (1383)، «صوت آواها و نظریة منشأ زبان»، پژوهشهای ادبی، سال اوّل، دورة 1، ش 3، 115-132. ولک، رنه و آوستین وارن (1372)، نظریّة ادبیّات، ترجمة ضیاء موحّد و پرویز مهاجر، تهران، علمی- فرهنگی. | ||
|
Statistics Article View: 1,261 PDF Download: 1,118 |
||