سامانه پشتیبانی خدمات اطلاعات

  اخبار و اعلانات

 آمار

تعداد نشریات161
تعداد شماره‌ها6,573
تعداد مقالات71,037
تعداد مشاهده مقاله125,521,870
تعداد دریافت فایل اصل مقاله98,781,425
صادقی, آزاده. (1399). ارزیابی رویکرد بازپروری در کیفرگذاری جرایم اطفال و نوجوانان. , 50(1), 163-179. doi: 10.22059/jqclcs.2020.277504.1404
آزاده صادقی. "ارزیابی رویکرد بازپروری در کیفرگذاری جرایم اطفال و نوجوانان". , 50, 1, 1399, 163-179. doi: 10.22059/jqclcs.2020.277504.1404
صادقی, آزاده. (1399). 'ارزیابی رویکرد بازپروری در کیفرگذاری جرایم اطفال و نوجوانان', , 50(1), pp. 163-179. doi: 10.22059/jqclcs.2020.277504.1404
صادقی, آزاده. ارزیابی رویکرد بازپروری در کیفرگذاری جرایم اطفال و نوجوانان. , 1399; 50(1): 163-179. doi: 10.22059/jqclcs.2020.277504.1404

ارزیابی رویکرد بازپروری در کیفرگذاری جرایم اطفال و نوجوانان

مطالعات حقوق کیفری و جرم شناسی
مقاله 9، دوره 50، شماره 1، شهریور 1399، صفحه 163-179    اصل مقاله (432.71 K)
نوع مقاله: علمی - پژوهشی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jqclcs.2020.277504.1404
نویسنده
آزاده صادقی*
استادیار دانشگاه مازندران
چکیده
در سال‌های اخیر ضمانت‌اجراهای کیفری ناظر بر جرایم اطفال و نوجوانان در بسیاری از کشورها تحت تاثیر رویکردهای بازپرورانه شکل گرفته و تلاش شده است تا از کیفرهای سخت‌گیرانه اجتناب شود. این رویکرد در نظام عدالت کیفری ایران نیز الهام‌بخش تحولات جدیدی در حوزه کیفرگذاری بوده است. در چنین شرایطی، مساله با اهمیت این است که سیاستگذاران تا چه اندازه متعهد به سیاست بازپروری اطفال و نوجوانان بزهکار بوده و در راستای تامین آن رفتار کرده‌اند. برای پاسخ‌گویی به این پرسش، روش تحلیل محتوای کیفی قوانین کیفری (تحلیل مضمون قانون مجازات اسلامی و قانون آیین دادرسی کیفری)به عنوان شیوه جمع‌آوری داده‌ها استفاده شده است. همچنین، به مناسبت و در جهت تایید نتایج تحلیل محتوا، به یافته‌های حاصل از مشاهده غیر مشارکتی دادگاه‌های اطفال و نوجوانان (۲۰ جلسه) استناد شده است.یافته‌های حاصل از پژوهش بیانگر نوعی آشفتگی در کیفرگذاری است که بر مبنای آن مدل بازپروری در مرحله قانونگذاری تاکنون نتوانسته است به الگوی اصلی در این حوزه مبدل شود. تعیین کیفر بر اساس شدت جرم، تاکید بر نگهداری در موسسات اطفال و نوجوانان (کانون اصلاح و تربیت) به عنوان ضمانت‌اجرای غالب، عدم استفاده از کیفرهای تجربه‌محور، کم‌اهمیتی ابعاد درمانی اصلاحی ضمانت‌اجراها و توجه ناکافی به کیفرهای اجتماعی و کاستی‌های آن، مواردی هستند که شاخص‌های التزام به بازپروری را کم‌رنگ جلوه می‌دهند. بنابراین، ضروری است تا با استفاده از رویه‌های تجربه‌محور، غنی بخشیدن به رویکردهای نظری و فراهم آوردن بسترهای اجراییِ، ابعاد بازپرورانه کیفرهای جرایم اطفال و نوجوانان را تقویت کرد.
کلیدواژه‌ها
اطفال و نوجوان بزهکار؛ کیفرگذاری؛ نگهداری در کانون اصلاح و تربیت؛ کیفرهای اجتماعی؛ بازپروری
عنوان مقاله [English]
Evaluation of Rehabilitation Approach in Sentencing Juvenile Offenders
نویسندگان [English]
azade sadeghi
Mazandaran university
چکیده [English]
In Recent years, Juveniles Criminal Justice in many countries is under the influence of rehabilitation policies and attempts have been made to avoid harsh punishments. In Iranian criminal justice, this approach has led to new developments. In this regard, the fundamental question is that how much policymakers committed to the policy of rehabilitation children and juvenile offender? Qualitative content analysis of criminal law and nonparticipator observation (20 sessions) are used to answer that question. Results of research represent a confusion in sentencing process based on which rehabilitation model has not yet become the dominant model in this field. Sentencing based on severity of crime, emphasizing the custodial facilities(institutes) as the major sanction, lack of using evidence based sanctions, insignificance of rehabilitative and therapeutic aspects of sanctions and inadequate attention to community sentences and its shortcomings are some issues that shows weakness of rehabilitation idea. so it is necessary to use evidence based sentences, enrich theoretical approach and provide the implementation context for improving rehabilitative nature of juvenile sentencing
کلیدواژه‌ها [English]
Juvenile Offender, Sentencing, Custodial Institute, Community Sentences, Rehabilitation
مراجع

1.     آشوری، محمد؛ عظیم­زاده، شادی (۱۳۹۲)، «جایگاه پروندۀ شخصیت در فرایند پیشگیری از پایدارشدن بزهکاری جوانان»، فصلنامۀ حقوق، دورۀ ۴۳، ش ۱، صص ۱۹5-۲۱۳.

  1. توجهی، عبدالعلی (۱۳۹۴)، آسیب‌شناسی قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، چ 1، تهران: انتشارات قوۀ قضاییه.
  2. سرمد، زهره؛ بازرگان عباس؛ حجازی، الهه (۱۳۸۶)، روش­های تحقیق در علوم رفتاری، چ 14، تهران: انتشارات آگاه.
  3. غلامی، حسین (۱۳۹۲)، «الگوها یا گونه­های عدالت کیفری اطفال»، مجلۀ آموزه­های حقوق کیفری، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، ش 6، صص ۸۹-۱۰۶.
  4. فرجیها، محمد؛ مقدسی، محمدباقر (۱۳۸۹)، «رویکرد عوام‌گرایی کیفری به عدالت کیفری نوجوانان و جوانان»، مجلۀ آموزه‌های حقوقی، ش ۱۴، صص ۳-۲۷.
  5. مؤمنی‌راد، اکبر؛ علی‌آبادی، خدیجه؛ فردانش، هاشم؛ مزینی، ناصر (۱۳۹۲)، «تحلیل محتوای کیفی در آیین پژوهش: ماهیت، مراحل و اعتبار نتایج»، فصلنامۀ اندازه­گیری تربیتی، سال چهارم، ش ۱۴، صص ۱۸۷-۲۲۲.
  6. نجفی ابرندآبادی، علی‌حسین (۱۳۸۶-۱۳۸۷)، تقریرات درس جرم­شناسی بازپروری بزهکاران، دورۀ دکتری دانشگاه تربیت مدرس.
    1. Bishop, D. M.; Leiber, M. and Johnson, J. (2010), “Contexts of decision making in the juvenile justice system: An organizational approach to understanding minority overrepresentation”, Youth violence and juvenile justice, 8(3), pp: 213-233.
    2. Blackshaw, J;  Ritchie-Wearn, M. (2001), “Introducing Evidence-Based Practice Into Youth Justice Services In The Department Of Families, Queensland”, In conference The Character, Impact and Prevention of Crime in Regional Australia convened by the Australian Institute of Criminology, in Townsville, Australia.
    3. Drake, K.; Aos, S and Millerm M, G.  (2009), “Evidence-based public policy options to reduce crime and criminal justice costs: Implications in Washington State”, Victims and offenders 4, no. 2, pp: 170-196.
    4. Dufour, I.; Villeneuve, M. P. and Lafortune, D. (2018), “Does the “last chance” sentence work? Ten years of failures and successes under a juvenile intermediate sanction in Canada”, Punishment & Society, 20(5), pp: 539-561.
    5. Dünkel, F. (2014), “Juvenile Justice Systems in Europe–Reform developments between justice, welfare and ‘new punitiveness’”, Criminological studies. 1(1), pp: 31-76.
    6. Ellis, S.; Gately, N.; Rogers, S. and Horrigan, A. (2018), “Give them a chance: public attitudes to sentencing young offenders in Western Australia”, Youth Justice, 18(2), pp: 169-187.
    7. Farrell, H. (2018), Rehabilitation in Washington’s Juvenile Justice System: How Longer Sentences may be Well-Intentioned yet Ineffective. Washington State Legislative Internship Program University of Washington, Seattle.
    8. Holloway, E. D.; Cruise, K. R.; Downs, S. M.; Monahan, P. O., and Aalsma, M. C. (2017), “Juvenile probation officer self-assessed mental health competency as a predictor of case management practices”, Administration and Policy in Mental Health and Mental Health Services Research, 44(4), pp: 534-546.
    9. Lipsey, M. W.; Conly, C. H.; Chapman, G. and Bilchik, S. (2017), Juvenile justice system improvement: Implementing an evidence-based decision-making platform. Center for Juvenile Justice Reform, Georgetown University.
    10. Lowenkamp Christopher T.; Anthony W. Flores; Alexander M. Holsinger; Matthew D. Makarios d and Edward J. Latessa (2010), “Intensive supervision programs: Does program philosophy and the principles of effective intervention matter?”, Journal of Criminal Justice. 38(4), pp: 368-375.
    11. Mathys, C. (2017), “Effective components of interventions in juvenile justice facilities: How to take care of delinquent youths?”, Children and Youth Services Review,73, pp: 319-327.
    12. McLaughlin, E. and Muncie, J. (2012), The Sage dictionary of criminology, Sage.
    13. Mears, D. P.; Cochran, J. C.; Stults, B. J.; Greenman, S. J.; Bhati, A. S. and Greenwald, M. A. (2014), “The “true” juvenile offender: Age effects and juvenile court sanctioning”, Criminology, 52(2), pp: 169-194.
    14. Mears, D. P.; Cochran, J. C.; Greenman, S. J.; Bhati, A. S. and Greenwald, M. A. (2011), “Evidence on the effectiveness of juvenile court sanctions”, Journal of Criminal Justice, 39(6), pp: 509-520.
    15. Păroşanu, A.; Pruin, I. R.; Grzywa-Holten, J. and Horsfield, P.  (2014), Alternatives to Custody for Young Offenders and the Influence of Foster Care in European Juvenile Justice, Brüssel: International Juvenile Justice Observatory.
    16. Petrosino, A.; Boruch, R. F.; Soydan, H.; Duggan, L. and Sanchez-Meca, J. (2001), “Meeting the challenges of evidence-based policy: The Campbell Collaboration”, The ANNALS of the American academy of political and social science, 578(1), pp: 14-34.
    17. Ryon, S. B.; Early, K. W. and Kosloski, A. E. (2017), “Community-based and family-focused alternatives to incarceration: A quasi-experimental evaluation of interventions for delinquent youth”, Journal of Criminal Justice, 51, pp: 59-66.
    18. Schwalbe, C. S.; Ibrahim, R. W.; Brewer, K. B.; MacKenzie, M. J., and Gearing, R. E. (2013), “Is program structure related to stigma and community acceptance of justice-involved adolescents?”, Children and Youth Services Review, 35(5), pp: 871-876.
    19. Young, S.; Greer, B. and Church, R. (2017), “Juvenile delinquency, welfare, justice and therapeutic interventions: a global perspective”, BJPsych bulletin, 41(1), pp: 21-29.
    20. Underwood, L. A.; Von Dresner, K. S. and Phillips, A. L. (2006), “Community treatment programs for juveniles: A best-evidence summary”, International Journal of Behavioral Consultation and Therapy, 2(2), pp: 286-304.
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 812
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,228





سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب