پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,533 |
| تعداد مقالات | 70,506 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,125,943 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,234,106 |
کارکرد مفاخره‌سرایانۀ شخصیّتهای شعر عربی در مدیحههای منوچهری | ||
| ادب فارسی | ||
| دوره 11، شماره 1 - شماره پیاپی 27، شهریور 1400، صفحه 169-184 اصل مقاله (540.49 K) | ||
| نوع مقاله: علمی-ترویجی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jpl.2021.325300.1911 | ||
| نویسندگان | ||
| فاطمه سادات طاهری* 1؛ سعیده بیرجندی2 | ||
| 1استادیار گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه کاشان | ||
| 2دانش‌آموختۀ دکتری زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه کاشان | ||
| چکیده | ||
| مقالۀ حاضر، سبک شخصی منوچهری دامغانی (398- 432ق) در مدیحه و مفاخرهسرایی را بررسی میکند. منوچهری با هنر شاعری و تسلّط بر زبان و ادبیّات عربی، مدیحهها و مفاخرههای متفاوتی سروده و بر همین اساس، قصاید وی به‌طور خاصّی در بین همعصران او متمایز شده است. نگارندگان با روش کیفی و شیوۀ توصیفی- تحلیلی مبتنی بر اشعار منوچهری با پاسخ به این پرسشها که بین مدیحهسرایی و فخریّهسرایی در شعر منوچهری چه ارتباطی وجود دارد؟ منوچهری در مدیحهها و مفاخرههای خود چه شگردهای نوینی را به کار بسته و از این نظر با معاصران خود چه تفاوتهایی دارد؟ و چه عواملّی موجب بهکارگیری این طرز نو در این گونههای شعری وی شده است؟ می‌کوشند پس از تبیین مؤلّفههای سبک شخصی منوچهری در مدیحهسرایی و مفاخرهسرایی، استدلال کنند شگردهای نوین وی در مدح و فخر از یک سو، تحت تأثیر دانش او در ادبیّات عربی و از سوی دیگر، نمونۀ برترانگاری زبان و شعر عربی و شخصیّتهای شهرۀ آن است. همچنین نویسندگان استنتاج میکنند که منوچهری افزون بر اینکه عربیدانی خود را ابزاری برای اظهار فضل و راهکاری برای رقیبستیزی قرار داده، با بهکارگیری شخصیّتهای معروف ادبیّات عربی، تضمین اشعار و بهکارگیری مضامین و تصاویر شعری ایشان، ضمن ستایش ممدوح، آگاهانه و در عین حال با ظرافت خاصّ، مدیحههای خود را با مفاخره درآمیخته و خودستایی نیز کرده است و بدینترتیب، طرزی نو در مدیحه و مفاخرهسرایی پدید آورده که میتوان این طرز نو را سبک شخصی وی شمرد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| منوچهری دامغانی؛ شخصیّتهای شعر عربی؛ مدح؛ فخریّهسرایی؛ سبک شخصی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| “Manuheri's Deployment of Arabic Poetic Features: A Reason for his Distinguished Panegyric Poetry” | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Fatemesadat Taheri1؛ Saeedeh Birjandi2 | ||
| 1, Assistant Professor in Persian Language and Literature, University of Kashan | ||
| 2PhD of Persian Language and Literature, Kashan University | ||
| چکیده [English] | ||
| This article studies the function of the personal style of Manuchehri Dāmghānī (d. 433 AH) in panegyric poems and boasting poems. Manuchehri has written various eulogies and panegyric poems that have been distinct in their own ways among all his contemporaries due to their poetic features and his mastery of the Arabic language and literature. Deploying a descriptive and analytical method, the writers try to answer the following questions: what is the relationship between boasting poem and panegyric poem in Manuchehri’s poetry? What are Manuchehri’s techniques in his panegyric and boasting poems? What are his differences from his contemporaries in this regard? And which factors have led to his use of this new style? After elaborating on Manuchehri’s personal style in eulogy and boasting, it is argued that Manuchehri’s new method has rooted in his knowledge of Arabic literature as well as his awareness of famous Arab poets and literary charaters. It is concluded that Manuchehri has deployed not only Arabic language -- as a means to express grace and antagonism-- but also known literary characters of Arabic literature along with some quotations, poetic images, themes, and implication. It is understood Manuchehri’s personal style is the result of his delicate mixture of panegyric poems with that of boasting poems, and it has been done consciously since he has eulogized himself for that. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Manuchehri Dāmghānī, Literary Characters of Arabic Poetry, Panegyric Poems, Boasting poems | ||
| مراجع | ||
|
ابوتمّام (بی‌تا)، دیوان اشعار، شرح خطیب تبریزی، چ5، قاهره، دارالمعارف.
اصفهانی، ابوالفرج (1986)، الأغانی، ج15، بیروت، دارالفکر.
الأعشی (2012)، دیوان، مصر، مکتبة الآداب.
امرؤالقیس (2004)، دیوان اشعار، شرح عبدالرحمن مصطاوی، بیروت، دارالمعرفة.
آیتی، عبدالمحمّد (1382)، ترجمۀ معلّقات سبع، چ5، تهران، سروش.
بوجله، یوسف (2007)، «تأثّر الأدباء الفرس بالأدب العربی فی القرون الإسلامیة الأولی الشاعر منوچهری نموذجا»، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، الجزایر، دانشگاه الجزایر.
پارسا، سیّداحمد (1388) «بررسی میزان تأثیرپذیری منوچهری دامغانی از معلّقه امرؤالقیس»، ش 3، پاییز، ص 19-34.
حلّاجزاده، لیلا (1387)، «منوچهری و تاثیرپذیری او از ادبیّات دوران جاهلی عرب»، پژوهش‌نامۀ ادب حماسی (پژوهش‌نامۀ فرهنگ و ادب)، پاییز و زمستان، دورۀ 4، ش7، ص 48-65.
خسروی، حسین (1386)، «منوچهری و شعر عرب»، ادبیّات تطبیقی، پاییز، ش 3، ص 81-112.
داد، سیما (1387)، فرهنگ اصطلاحات ادبی، تهران، مروارید.
درید بن صمه (2009)، دیوان، چاپ عمرعبدالرّسول، مصر، دارالمعارف.
رزمجو، حسین (1390)، انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی، مشهد، آستان قدس رضوی.
رستگار فسایی، منصور (1372)، انواع شعر فارسی، شیراز، نوید.
شمیسا، سیروس (1387)، انواع ادبی، تهران، میترا.
طرفه (2003)، دیوان اشعار، شرح حمدو طماس، بیروت، دارالمعرفة.
الکک، ویکتور (1971)، تأثیر فرهنگ عرب در اشعار منوچهری دامغانی، بیروت، دارالمشرق.
گراوند، علی (1392)، «بررسی سطح فکری اشعار منوچهری دامغانی»، آیینۀ میراث، ش53، ص 219-244.
متنبی، ابوطیب احمد (1992)، دیوان اشعار، بیروت، مؤسسه الرسالة.
منوچهری دامغانی (1390)، دیوان اشعار، چاپ سیّدمحمّد دبیرسیاقی، تهران، فردوس. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 450 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 573 |
||