کریمی, عباس, جواهرکلام, محمدهادی. (1401). مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس؛ مطالعۀ تطبیقی در حقوق اسلام و فرانسه. , 13(1), 355-381. doi: 10.22059/jcl.2022.337633.634302
عباس کریمی; محمدهادی جواهرکلام. "مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس؛ مطالعۀ تطبیقی در حقوق اسلام و فرانسه". , 13, 1, 1401, 355-381. doi: 10.22059/jcl.2022.337633.634302
کریمی, عباس, جواهرکلام, محمدهادی. (1401). 'مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس؛ مطالعۀ تطبیقی در حقوق اسلام و فرانسه', , 13(1), pp. 355-381. doi: 10.22059/jcl.2022.337633.634302
کریمی, عباس, جواهرکلام, محمدهادی. مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس؛ مطالعۀ تطبیقی در حقوق اسلام و فرانسه. , 1401; 13(1): 355-381. doi: 10.22059/jcl.2022.337633.634302
مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس؛ مطالعۀ تطبیقی در حقوق اسلام و فرانسه
1استاد گروه حقوق خصوصی و اسلامی، دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران
2استادیار گروه حقوق خصوصی، دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه علامه طباطبائی
چکیده
در این نوشتار، مبانی نظریۀ تسلیط یا عدم تسلیط بر نفس در فقه اسلامی و حقوق فرانسه مطالعه شده است. پرسش اصلی این بود که آیا در روایت «الناس مسلطون علی اموالهم»، اصطلاح «انفسهم» نیز وجود دارد و بهطور کلی آیا انسان بر بدن خود مالکیت و سلطنت دارد یا اینکه سلطه و حقی بر نفس تشریع نشده و در موارد تردید، اصل بر تسلیط بر نفس است یا عدم تسلیط؟ با مطالعۀ روایات وارده و نقد و بررسی دیدگاههای فقهی و تفکیک سلطنت اعتباری (حقوقی) از سلطۀ واقعی (حقیقی)، این نتیجه حاصل شد که در روایت پیشگفته واژۀ «انفسهم» نیامده است و تمام آیات و روایاتی هم که انسان را از انجام تصرفات زیانبار در جسم و جان خود منع کردهاند، تسلیط بر نفس را هم بهعنوان قاعده نفی میکنند. بنابراین، اصل را باید بر عدم سلطنت حقوقی انسان بر جسم و جان خود قرار دارد، مگر در مواردی که شارع مقدس بهصراحت تصرف موردنظر را اجازه داده باشد یا «ضرورت» (الضرورات تبیح المحضورات) و قواعدی مثل دفع ضرر موجود یا احتمالی، لزوم حفظ نفس (خود و دیگری) و نجات جان انسان زنده، دفع ضرر شدیدتر با ضرر خفیفتر (الضرر الاشد یزال بالضرر الاخف) و قاعدۀ اهم و مهم (فدا کردن مهم در مقابل اهم) و امثال آنها، جواز چنین تصرفی را توجیه نماید. در حقوق فرانسه نیز اصل عدم تسلیط بر جسم و جان پذیرفته شده و استثناهایی در صورت «ضرورت پزشکی» برای درمان خود شخص یا فرد دیگر و نمونهگیری از اعضا و سلولهای فرد زنده پیشبینی گردیده است. حقوقدانان فرانسوی هم با تأکید بر کرامت و منزلت والای انسان و جایگاه روح آدمی در بدن او، با تلقی انسان بهعنوان ابزاری برای اهداف علمی با استدلالهای انساندوستانه و اخلاقی، مخالفت کردهاند.
Fundamentals of the theory of domination or non-domination of body and soul; A Comparative Study of Islamic and French Law
نویسندگان [English]
Abbas Karimi1؛ Mohammad Hadi Javaherkalam2
1Professor, Private and Islamic Law Group, Faculty of Law and Political Sciences, University of Tehran, Tehran, Iran
2Assistant Professor, Private Law Group, Faculty of Law and Political Science, Allameh Tabataba'i University - Doctor of Law, Private Law, Faculty of Law and Political Science, University of Tehran, Iran
چکیده [English]
In this article, the basics of the theory of domination or non-domination of the self in Islamic jurisprudence and French law have been studied. The main question was whether there is a term "body and soul" in the narration of "people have dominion over their property" and in general, whether a person has dominion over his body and soul or whether domination and right over the soul has not been legislated, and in cases of doubt, is the principle on domination of the soul or on non-domination? By studying the narrations and criticizing the views of the Imami jurists and separating legal domination from real domination, it was concluded that the word "body and soul" does not appear in the aforesaid narration; and, all the verses and hadiths that forbid man from making harmful possessions in his body and soul deny dominion over body and soul as a rule. Therefore, the principle should be based on the lack of legal domination of man over his body and soul, except in cases where the Holy Shari'at has explicitly allowed a special possession or justifies the "necessity" and the basic rules of permitting such possession, such as repelling existing or potential harm, the need to save the life (of oneself or another) and save the life of a living human being, to repel more severe harm with lesser harm, the rule that something more important takes precedence over something important and the like. French law also recognizes the principle of non-domination of body and soul, and provides for exceptions in case of "medical necessity" for the treatment of oneself or another person and the sampling of organs and cells of a living person. French jurists have also opposed the approach of using human beings as a tool for scientific purposes with humanitarian and moral arguments, emphasizing human dignity and the place of the human soul in his body.
کلیدواژهها [English]
Body and soul, Dominance and non-dominance, formative and intrinsic property, legislative property, real and legal domination
مراجع
الف) فارسی
آصفی، محمدمهدی (1381). «پیوند اعضای مردگان مغزی»، فقه اهل بیت (ع)، ش 31.
ادریس، احمد عوض (1372). دیه، مترجم: علیرضا فیض، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
اردوان، ارژنگ (1395). «بازپژوهی فقهی حق اختصاص و دامنة آن»، فقه و حقوق اسلامی، ش 12.
اصغری آقمشهدی، فخرالدین و کاظمیافشار، هاجر (1388). «نحوهی ارتباط انسان با اعضای بدن خود از دیدگاه فقه و حقوق»، مطالعات فقه و حقوق اسلامی، ش 1.
بادینی، حسن و بانشی، مجتبی (1400). «مبانی حق انسان بر بدن خویش؛ بیان نظریه کار و طرح نظریه بدن برای بدن»، مجله حقوقی دادگستری، ش 113.
بانشی، مجتبی (1400). مبانی حق انسان بر بدن خویش، گفتاری در فلسفه حق انسان بر بدن، چ1، تهران: شرکت انتشار.
جمعی از نویسندگان (1421ق). مأخذ شناسى قواعد فقهى، قم: دفتر تبلیغات اسلامى.
جوادی آملی، عبدالله (1385). حق و تکلیف در اسلام، چ2، قم: اسراء.
جوادیآملی، عبدالله (1397). فلسفه حقوق بشر، چ9، قم: اسراء.
جواهرکلام، محمدهادی (1395). رهن اموال آینده و دارایی در گردش، تهران: شرکت انتشار.
جواهرکلام، محمدهادی (1398). مبانی جبران خسارتهای بدنی، رساله دکترای حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران.
جواهرکلام، محمدهادی (1400). مبانی و اصول جبران خسارت بدنی، چ1، تهران: شرکت انتشار.
خلخالى، سیدمحمدمهدى (1422ق). حاکمیت در اسلام یا ولایت فقیه، مترجم، جعفر الهادى، قم: دفتر انتشارات اسلامى.
درگاهی، مهدی (1395). «واکاوی محدوده و قلمرو قاعده سلطنت نسبت به سلطه انسان بر اعضای بدن»، فقه و اصول، ش105.
رجائی، فاطمه؛ محققداماد، سیدمصطفی؛ موسوی، سیدمحمدصادق(1390)، «بررسی فقهی و حقوقی رابطه انسان با اعضای بدن خود»، فقه و حقوق اسلامی، ش2.
سلطانی، عباسعلی و کراچیانثانی، فاطمه (1392). «اثبات فقهی و حقوقی قاعده «لزوم حفظ نفس» در اسلام»، پژوهشهای فقهی، ش3.
شهیدی، مهدی (1388). تشکیل قراردادها و تعهدات، چ7، تهران: مجد.
کریمی، عباس و علیجانی، محسن (1399). «قاعدۀ عدم تسلیط بر نفس و تأثیر آن بر شرط عدم مسئولیت در خصوص خسارت جانی»، مندرج در: ارمغان عمر؛ مجموعه مقالات در نکوداشت استاد دکتر محمود عرفانی، به کوشش جمعی از نویسندگان، تهران: جنگل.
گرجی، ابوالقاسم (1372). مقالات حقوقی، ج2، چ2، تهران: دانشگاه تهران.
محقق داماد، سیدمصطفی (1385). قواعد فقه، ج1و4، چ13، تهران: نشر علوم اسلامی.
محقق داماد، سید مصطفی(1390). «جنایت بر اعضای بدن از دیدگاه فقه و حقوق اسلامی»، فقه پزشکی، ش5و6.
نظری توکلی، سعید (1422ق). الترقیع و زرع الاعضاء فی الفقه الاسلامی، مشهد: آستان قدسرضوی.
هادوی، محمدمهدی (1418ق). بیع الأعضاء الإنسان و هبتها، قم: دارالفکر الإسلامی.
یزدى، محمد (1415ق). فقه القرآن، ج2، قم: اسماعیلیان.
یوسفى آبى(فاضل)، حسن (1417ق). کشف الرموز، ج1و2، چ3، قم: دفتر انتشارات اسلامى.
ج) فرانسوی
Lambert-Faivre, Yvonne (1997). “Le dommage corporel entre l'être et l'avoir”, Resp. civ. et ass.
Lambert-Faivre, Yvonne (1998). “L'indemnisation des victimes de préjudices non économiques”, Les Cahiers de droit, Vol. 39, No2-3.
Lambert-Faivre, Yvonne (2000). Droit du Dommage corporel, Systèmes d’indeminisation, 4eéd., Paris, Dalloz.
Lambert-Faivre, Yvonne; Porchy-Simon, Stéphonie (2016). Droit du dommage corporel, Systèmes d’indeminisation, 8eéd., Paris, Dalloz.
Le Tourneau, Philippe; Cadirt, Lois (2002). Droit de la responsabilité et des contrats, paris, Dalloz.
Mazeaud, Henri, Léon et Jean (1965). Traité théorique et pratique de la responsabilité civile, 6ééd., Paris, Montchrestien.
Mazeaud, Henry, Leon et Jean (1991). Leçons de droit civil, obligation, théorie générale, Paris, Montchestien.
Viney, Geneviève; Jourdain, Patrice (1998). Traité de droit civil, Les conditions de la responsabilité, Sous la direction Jacques Ghestin, 2eéd, Paris, L.G.D.J.