پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 158 |
| تعداد شماره‌ها | 6,240 |
| تعداد مقالات | 67,870 |
| تعداد مشاهده مقاله | 115,419,770 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 90,189,252 |
جستاری در تخلّص‌های غریب و طنزآمیز در شعر فارسی | ||
| پژوهش‌نامه نقد ادبی و بلاغت | ||
| دوره 12، شماره 2 - شماره پیاپی 30، شهریور 1402، صفحه 69-90 اصل مقاله (722.63 K) | ||
| نوع مقاله: علمی-پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jlcr.2023.354242.1907 | ||
| نویسندگان | ||
| محمود فضیلت1؛ حمیدرضا فهندژسعدی* 2 | ||
| 1استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
| 2دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
| چکیده | ||
| از موضوعات بایستۀ بررسی و پژوهش در تاریخ شعر فارسی، تخلص و تخلص‌گزینی است. بر اساس اسناد باقیمانده در دیوان شاعران و کتب تذکره، هرچه از قرون چهارم و پنجم هجری به‌سوی قرون متأخر می‌آییم، ضرورت داشتن تخلص در میان سخن‌سرایان بیشتر به چشم می‌آید؛ با ذکر این مطلب و عارضۀ ادبی، هرچه به دوران معاصر نزدیک می‌شویم، تکرار تخلص‌ها و هم‌چنین کارکرد القابی با بار معنایی نه‌چندان مطلوب، رو به افزونی می‌گذارد. در این مقاله، با هدف آگاهی جزئی‌تر با زمینه‌های اجتماعی شعر فارسی، به‌طور ویژه به معرفی و بررسی تخلص‌های طنزآمیز، کمیاب و گاه خودکم‌بینانه پرداخته شده است: ابتدا مقدمه‌ای در تعریف، پیشینۀ تخلص، چگونگی و معیارهای انتخاب آن آمده است. سپس نکته‌ها، توضیحات و تذکراتی دربارۀ تخلص‌های غریب و طنزآمیز ارائه شده و در ادامۀ آن، به معرفی 38 مورد از چنین تخلص‌هایی پرداخته شده است. این القاب شاعرانه را اغلب از اسامی حیوانات، عیوب نفسانی، نقص‌های جسمانی و نام برخی خوراکی‌ها برگرفته‌اند. محدودۀ تاریخی این‌گونه تخلص‌ها از قرن نهم تا چهاردهم هجری است و از لحاظ جغرافیایی، شهر اصفهان بیشترین سهم را دارد. بیشتر این شاعران، کم نام و نشان هستند و بررسی زندگی‌نامۀ مختصرشان در تذکرها نشان می‌دهد که گاه، خودخواسته، تخلص‌های عجیب را بر خود می‌نهاده‌اند و در پاره‌ای موارد، اطرافیان شاعر یا جامعۀ ادبی، چنین تخلص‌هایی را برچسب‌گونه بر شاعر می‌زدند. ذهن و زبان بسیاری از این شاعران، به طنز و هجو و هزل مایل بوده است و در نمونه‌های بسیار اندکی که از سروده‌های آنان باقیمانده، به تخلص‌های عجیب و غریب خود اشاره کرده‌اند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تخلّص؛ چغندر اصفهانی؛ شغال معمّایی؛ دوپیازه هروی؛ ابله سمرقندی؛ گربه شوشتری و کلاغ قزوینی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| A Survey of Strange and Humorous Pen Names in Persian Poetry | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Mahmoud Fazilat1؛ Hamidreza Fahandezhsaadi2 | ||
| 1Professor in Department of Persian Language and Literature, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran. | ||
| 2PhD student in Department of Persian Language and Literature, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| One of the remarkable topics in the history of Persian poetry is »pen name« and choosing pen name. According to the remaining documents in the works of poets, the more we come from the fourth and fifth centuries (.A .H) to the later centuries, the more the necessity of having a pen name among the poets becomes apparent; By mentioning this fact that as we approach the contemporary era, the repetition of pen names and also their function with a not very favorable semantic load is increasing. In this article, with the aim of a more detailed knowledge of the social contexts of Persian poetry, the introduction and examination of humorous, rare and sometimes derogatory pen name have been specially discussed. First, there is an introduction in the definition, background of the pen name, how and the criteria of its selection. Then, explanations and notes about strange and humorous pen name are presented, and in the continuation of it, thirty-eight cases of such pen name have been introduced. These poetic titles are often taken from the names of animals, emotional defects, physical defects, and the names of some foods. Thirteen of these cases are from the names of animals, such as »dog«, »cat«, »crow« and »jackal«; Eight examples of humiliating descriptions such as »idiot« and »scrap« have been selected. Six pen names are chosen from among physical defects such as »one-eyed«, »thin bearded« and »blind«. In three cases, they used the names of objects such as »basket« and »horn«. Two pen names are used from the names of plants, such as »beetroot« and »flixweed«, and in two cases, from the names of edibles, i.e. »dupiazeh« and »kaka«. A poet with the pen names »Jenn« is seen. Another poet's pen name is "Di-Dim-Dam" which is considered a kind of sound name. A poet called himself »Gharmand« (that is, a person who lives in a cave) and another person called himself »Appetite« because he wrote a poem about food. As a result, the pen names are mostly taken from the names of animals, and among the names of animals, the name of »dog« is seen more often. The historical range of such pen names is from the 9th to the 14th century, and geographically, the city of Isfahan has the largest share. Most of these poets have few names, and the examination of their brief biographies in the books of Tazkira shows that sometimes they deliberately put strange pen names on themselves, and in some cases, the people around the poet or the literary community labeled the poet with such pen names. The mind and language of many of these poets have been inclined to humor and sarcasm, and in the very few examples that remain of their poems, they have mentioned their strange pen names. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| pen name, Choghondar Esfahani, Shoghal Moammaei, Dupiazeh Heravi, Ablah Samarkandi, Gorbe Shushtari, Kalagh Qazvini | ||
| مراجع | ||
|
آقابزرگ تهرانی (1403)، الذریعة الی تصانیف الشّیعة، ج 9، بیروت، دارالاضوا.
ایرانی اصفهانی، عبدالمحمّدخان (1312)، «در اطراف شعرای معاصر»، ارمغان، س 14، ش 1، 48-49.
بداؤُنی، عبدالقادر (1381)، منتخبالتواریخ، تصحیح احمدعلی صاحب، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
بنارسی، علی ابراهیم‌خان (بی‌تا)، صحف ابراهیم، نسخۀ خطی، ش 3051، کتابخانۀ توبینگن (برلین).
احمدی پوراناری، زهرا (1393)، «بررسیِ تخلّص در شعرِ فارسی»، ادب و زبان، س 17، ش36، 23-51.
خاضع، اردشیر (1341)، تذکرۀ سخنورانِ یزد، حیدرآبادِ دکن، کتاب‌فروشیِ خاضع.
خیام‌پور، عبدالرسول (1368)، فرهنگ سخنوران، تهران، طلایه.
رادویانی، محمد بن عمر (1362)، ترجمان‌البلاغه، تصحیح احمد آتش، تهران، اساطیر.
رازی، امین‌احمد (1378)، هفت‌اقلیم، تصیح محمدرضا طاهری، تهران، سروش.
صفوی، ساممیرزا (1384)، تحفۀ سامی، تصحیح رکنالدین همایون‌فرخ، تهران، اساطیر.
ـــــــــــــ (1314)، تحفۀ سامی، تصحیح وحید دستگردی، تهران، ارمغان.
شفیعی‌کدکنی، محمدرضا (1382)، «روان‌شناسیِ اجتماعیِ شعرِ فارسی»، بخارا، ش 32، مهر و آبان، 46-66.
صادقی کتابدار (1327)، مجمع‌الخواص، ترجمۀ عبدالرسولِ خیام‌پور، تبریز، اختر شمال.
صبا، محمد مظفرحسین (1343)، روز روشن، تصحیح محمدحسین رکن‌زاده (آدمیت)، تهران، رازی.
صفا، ذبیح‌الله (1356)، تاریخ ادبیات در ایران، ج 4، تهران، دانشگاه تهران.
غلامرضایی، محمد (1377)، سبک‌شناسی شعر فارسی، تهران، جامی.
قنوجی بخاری، علیخان صاحب (1295)، صبح گلشن، چاپ سنگی، هند، شاه‌جهانی.
کامی قزوینی، علاء‌الدوله بن یحیی (1395)، تذکرۀ نفایس‌المآثر، تصحیح سعید شفیعیون، تهران، کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
مدبری، محمود (1370)، شاعران بی‌دیوان، تهران، پانوس.
مؤتمن، زین‌العابدین (بی‌تا)، تحول شعر فارسی، تهران، شرق با همکاری کتاب‌فروشی حافظ و مصطفوی.
مهدوی، مصلح‌الدین (1334)، تذکرۀ شعرای اصفهان، اصفهان، کتاب‌فروشیِ تأئید.
نصرآبادی، محمدطاهر (1317)، تذکره نصرآبادی، تصحیح وحید دستگردی، تهران، ارمغان.
نوایی، امیرعلیشیر (1363)، مجالس‌النفائس، تصحیح علی‌اصغر حکمت، تهران، منوچهری.
نورمحلّی، ترک‌علی‌شاه (بی‌تا)، سخنوران چشم دیده، چاپ سنگی، هند، شمس‌الإسلام.
واله داغستانی، علیقلی (1384)، ریاضالشعرا، تصحیح محسن ناجی نصرآبادی، تهران، اساطیر. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 137 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 125 |
||