پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 163 |
| تعداد شماره‌ها | 6,761 |
| تعداد مقالات | 72,826 |
| تعداد مشاهده مقاله | 131,644,095 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 103,420,069 |
پیدایش درام رمانتیک و نخستین جلوۀ خودآگاهی به آن در ادبیات نمایشی ایران: سرنوشت پرویز از علی‌محمدخان اویسی و شیدوش و ناهید از میرزا ابوالحسن خان فروغی | ||
| نشریه هنرهای زیبا: هنرهای نمایشی و موسیقی | ||
| مقاله 1، دوره 30، شماره 1، فروردین 1404، صفحه 7-18 اصل مقاله (509.73 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jfadram.2025.99313 | ||
| نویسندگان | ||
| نیلوفر زارع1؛ بهروز محمودی بختیاری* 2؛ مجید سرسنگی3؛ مریم دادخواه تهرانی4 | ||
| 1دانشجوی دکترای تئاتر، گروه هنرهای نمایشی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
| 2دانشیار گروه هنرهای نمایشی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
| 3دانشیار گروه آموزشی هنرهای نمایشی دانشکده ی هنرهای نمایشی و موسیقی پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران | ||
| 4استادیار گروه هنرهای نمایشی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
| چکیده | ||
| موضوع این مقاله تبیین پیدایش درام رمانتیک در تاریخ ادبیات نمایشی ایران و شناخت نخستین مولفه‌های آن است که به لحاظ تاریخی، ابتدا در نمایشنامۀ سرنوشت پرویز علی محمد خان اویسی بروز و ظهور پیداکرد؛ اما با وجود مولفه‌هایی چون ادبیات غنایی، امر خیال‌انگیز، دوپارگی سوژه و میهن دوستی در نخستین نمایشنامۀ رمانتیک نام برده و همچنین در آثار نمایشنامه‌نویسان پس از اویسی، به کار رفتن لفظ رمانتیک برای این آثار مرسوم نبود و یا خودآگاهی نسبت به آن وجود نداشت تا اینکه نخستین بار ابوالحسن خان فروغی در دیباچۀ اثر خود با نام شیدوش و ناهید از لفظ «سبک رمانتیک» استفاده می‌کند و اثر خود را ذیل رمانتیسم به مثابه نمودی از تجدد ادبی صورت بندی می‌نماید. قابل ذکر است که ضرورت این پژوهش، در دستیابی به شناخت بنیاین های فکری در جهت شکل گیری ادبیات نمایشی در ایران نهفته است. زیرا مسئله این است که نشان دهیم مهمترین پدیدۀ ادبی در جنبش‌های فکری دوران مدرن، در ایران چگونه آشکار گشت و سیردگرگونی خود را پیش برد. برای تبیین موارد یاد شده، از مبانی نظری رمانتیسم‌های اولیه که فردریک بیزر آن را صورت بندی کرده است، بهره خواهیم برد، تا بتوانیم از طریق آن حدود رمانتیسم در ایران را مشخص نماییم. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| درام رمانتیک؛ علی‌محمدخان اویسی؛ سرنوشت پرویز؛ میرزا ابوالحسن خان فروغی؛ شیدوش و ناهید | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| The Emergence of Romantic Drama and Its First Self-Conscious Manifestation in Iranian Theater: A Study of "The Fate of Parviz" by Ali Mohammad Khan Oveysi and "Shiudosh and Naheed" by Mirza Abu al-Hassan Khan Foroughi | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Niloofar Zare1؛ Behrooz Mahmoodi Bakhtiari2؛ Majid Sarsangi3؛ Maryam Dadkhah Tehrani4 | ||
| 1PhD Candidate of Theater, Department of Performing Arts, College of Fine Arts, University of Tehran, Tehran, Iran. | ||
| 2Associate Professor, Department of Performing Arts, College of Fine Arts, University of Tehran, Tehran, Iran. | ||
| 4Assistant Professor, Department of Performing Arts, College of Fine Arts, University of Tehran, Tehran, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| This article aims to elucidate the emergence of romantic drama in the history of Iranian theater and to identify its earliest components. Historically, this phenomenon first manifested in the play "The Fate of Parviz" (1324 AH/1284 SH), but despite elements such as lyricism, the imaginative, the fragmented individual, and themes like patriotism, historicism, love, the Iranian spirit, and the ideals of equality evident in the works of later playwrights like Abdol Rahim Khalkhali, Hussein Kazemzadeh Iran-shahr, and Mohammad Reza Kordestani, known as Mirzadeh-e-Eshghi, the term "romantic" was not commonly used for these works, and there was no self-awareness of this style. It was not until Mirza Abu al-Hasan Khan Foroughi used the term "romantic style" in the preface to his play "Shiudosh and Naheed" (1335 AH/1295 SH) that this work was categorized under romanticism as a manifestation of literary modernity, addressing themes such as peace and its connection to the state and nation. Based on historical data and documents, the authors'''' primary hypothesis is that the presence of these elements in both "The Fate of Parviz" and "Shiudosh and Naheed" allows these two works to be considered the first romantic dramas and the first instances of self-awareness of the "romantic style" in Iranian theater. Their secondary hypothesis is that prior to the plays of Oveysi and Foroughi, there were signs of romantic drama in Iran, but these signs were limited to minor aspects of romanticism in the plays of writers such as Mirza Fath Ali Akhundzadeh, Nariman Narimanov, and Morteza Gholi Khan Fekri, known as Fekri-e-Ershad. To explain and formulate their subject, the authors therefore begin by examining the aspects of romanticism in the works of Mirza Fath Ali Akhundzadeh. Examining these individuals is important to demonstrate that at the beginning of Iranian theater, examples of romantic thought appeared in the works. To explain these points, the authors will utilize the theoretical framework of early romanticisms as formulated by Friedrich Beiser, in order to define the boundaries of romanticism in Iran. Based on this theoretical framework, it becomes clear that romanticism in Iranian theater was not in opposition to rationalism and modernity, but rather contributed to the continuation of modernity. It is worth noting that the necessity of this research lies in gaining an understanding of the intellectual foundations of the formation of Iranian theater. It addresses a phenomenon such as romanticism, which is considered one of the most important literary schools and intellectual movements of the modern era worldwide, and aims to show that this phenomenon manifested differently in Iran and underwent its own transformation, resulting in a romanticism that became the experience and awareness of Iranian playwrights. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Romantic drama, Ali Mohammad Khan Oveysi, The Fate of Parviz, Mirza Abu al-Hasan Khan Foroughi, Shiudosh and Naheed | ||
| مراجع | ||
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 292 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 392 |
||
سامانه مدیریت نشریات علمی. قدرت گرفته از سیناوب